Het is weer zover, ik zit weer in de bad-hair-tweeweken. Inderdaad hier geen bad-hair-dagen maar twee-weken. Sinds ik kapper F heb leren kennen en hij zich al meerdere keren met zijn prachtig lichaam voor mij gesteld heeft met zijn al even prachtige borstkas op maximaal 3 mm van mijn neus, is de goede-kapsel-dagen-frequentie een beetje veranderd.
Meestal loop ik nu met een kapsel rond waarmee ik best tevreden ben. In tegenstelling tot dagen voor Kwaffeur, voltrekken er zich geen drama's meer als ik onverwacht met mijn eigen kop geconfronteerd word via een blinkende etalageruit. Het budget dat besteed wordt aan potten gel, onzichtbare spelden en weet-ik-veel-nog-welke andere haaraccessoires, is ook serieus gedaald.
Maar we zitten natuurlijk met die bad-hair-tweeweken. Want dan komt plots de nacht dat één haartje een duizendste van een millimeter groeit en daarmee mijn ganse kapsel niet meer in de plooi ligt. Hoe goed F mijn haar ook knipt, die nacht komt er, hoe dan ook. Dat is nu eenmaal eigen aan haar, dat het groeit. En vanaf dat moment is het dus gedaan met het goede kapsel. Het precieze moment is moeilijk te voorspellen maar uit ervaring weet ik dat een goede kapselcyclus net iets langer duurt dan die andere cyclus waar vrouwen rekening mee moeten houden.
En deze morgen was voor mij weer het startsein van de twee weken waarin spiegels mijn grootste vijand zijn en mijn lief heel hard moet opletten met kapselhumor.
Want kapper F die is gegeerd bij vele vrouwen en hoewel volgens mij een een slecht kapsel even erg is als een gebroken been, een spoeddienst heeft hij nog niet opgericht.
En een andere kapper, neen dank u, daar waag ik me niet meer aan.
Gelukkig heb ik nog een voorraadje wax staan uit dat vorige tijdperk, maar de komende weken blijf ik weer eens braafjes zoveel mogelijk binnen.
En om toch buiten te komen, is er altijd nog -tataaa- de badmuts!
BeantwoordenVerwijderen