Lokeren rocks

"Beuh" zei ik een jaar of vijf geleden, toen ze me vertelden dat ze een huis hadden gekocht in Lokeren en wegtrokken uit Gent.

"Ekkes" zeiden mijn vriendinnen toen ik zei dat we een huis hadden gekocht in Lokeren en daar een hele reeks  praktische maar o zo saaie redenen aan koppelde, zijnde: we willen een tuin, we willen een groot huis, we willen in het centrum wonen...

Maar ik ben content, in mijn huis met mijn tuin vlak aan het station. Maar ik geef toe dat het soms eens piekt. Lokeren dat is niet Groot-Gent, al wil ik dat zelf zo graag geloven. Ik stap niet op mijn fiets om eens vlug naar Ledeberg te rijden. Pintjes gaan drinken zo 's avonds, dat is wat moeilijker, het moet bij één pintje blijven. Maar bon, dat is dan weer goed tegen de kater.

Van echte integratie, daar was nog geen sprake van, we waren outsiders, wij in Lokeren.

Na drie jaar was het dus hoog tijd om daar iets aan te doen en dus gingen we voor de verandering eens pintjes drinken in Lokeren, zoveel als we wilden, want we hadden zelfs geen fiets nodig om thuis te geraken, de voeten volstonden.

En bovendien waren die pintjes gratis, op kosten van de stad. Want de stad heeft een nieuwe markt en die mag er ook best wezen. En dus stonden we daar gisterenavond,  zo op de markt tussen al die Lokeraars en we waren zelfs fier op onze markt en de drie hippe konijnen, midden op die markt.

Het is nog even zoeken naar het ideale café, want het deed me daar vannacht verdacht veel denken aan de Salto in de Gentse Overpoort. Maar bon, we komen er wel. Alle begin is moeilijk.