U kent dat waarschijnlijk ook, het type mensen met heel veel ambitie die er niet in slagen om die ambitie waar te maken en dan maar doen alsof. VERSCHRIKKELIJK irritant, vind ik dat.
Ik geef een voorbeeld: de buurman die zo graag flik was geworden, maar niet door de fysieke tests geraakte wegens gezondheidsproblemen en nu maar flik speelt in zijn eigen straat. O wee, als je parkeerkaart is verlopen of je het aandurft 30 seconden dubbel te parkeren.
Of de apothekersassistente die zo graag dokter was geworden en nu met een strenge glimlach waarschuwt dat de pil bijna dodelijk is.
De kerel die zo graag para was geworden maar iets teveel overgewicht had en nu van para speelt in de plaatselijke jeugdbeweging.
In diezelfde categorie maar iets minder irritant zijn natuurlijk ook de bloggers die eigenlijk diep in hun hart liever journalist waren geweest en die zich nu bezighouden met verhaaltjes posten op het internet.
Maar vorige week ontdekte ik een nieuwe soort. De ik-zou-zo-graag-kleuterjuf-zijn-soort. Pas op, ze hebben hun waarde. Ze zijn de ideale leesmoeder, kookmoeder, zwemmoeder of nog een andere moeder die ik wel eens graag zou zijn maar waar ik altijd verlof vergeet voor te nemen. Wat ben ik dan blij als anderen dat niet vergeten en wel van de partij zijn om de juf te helpen.
Maar gevaarlijk wordt het als hun ambitie verder reikt dat boekjes lezen of prei snijden met kleuters. Als ze zich ook heel ostentatief aan de schoolpoort gaan zetten bijvoorbeeld. En als ze ook nog even blijven staan ook nadat de bel is gegaan om heel streng te kijken naar moeders die hun kroost te laat komen afgeven. En oh, wat zijn ze blij als die haastige moeders in al hun verstrooidheid hen dan ook nog eens zien als een echte juf en 'sorrysorry' roepen en in mijn geval een verhaal beginnen afsteken over 'sleutels kwijt'.
Maar ik had het door, de echte juffen, die kijken niet zo streng naar mij, die lachen eens begripvol.
Maar ik was dus minder begripvol, zoals ik zei, VERSCHRIKKELIJK irritant vind ik dat. Ik heb eens goed met mijn ogen gerold. Weer een vriendin minder aan de schoolpoort.
Ik geef een voorbeeld: de buurman die zo graag flik was geworden, maar niet door de fysieke tests geraakte wegens gezondheidsproblemen en nu maar flik speelt in zijn eigen straat. O wee, als je parkeerkaart is verlopen of je het aandurft 30 seconden dubbel te parkeren.
Of de apothekersassistente die zo graag dokter was geworden en nu met een strenge glimlach waarschuwt dat de pil bijna dodelijk is.
De kerel die zo graag para was geworden maar iets teveel overgewicht had en nu van para speelt in de plaatselijke jeugdbeweging.
In diezelfde categorie maar iets minder irritant zijn natuurlijk ook de bloggers die eigenlijk diep in hun hart liever journalist waren geweest en die zich nu bezighouden met verhaaltjes posten op het internet.
Maar vorige week ontdekte ik een nieuwe soort. De ik-zou-zo-graag-kleuterjuf-zijn-soort. Pas op, ze hebben hun waarde. Ze zijn de ideale leesmoeder, kookmoeder, zwemmoeder of nog een andere moeder die ik wel eens graag zou zijn maar waar ik altijd verlof vergeet voor te nemen. Wat ben ik dan blij als anderen dat niet vergeten en wel van de partij zijn om de juf te helpen.
Maar gevaarlijk wordt het als hun ambitie verder reikt dat boekjes lezen of prei snijden met kleuters. Als ze zich ook heel ostentatief aan de schoolpoort gaan zetten bijvoorbeeld. En als ze ook nog even blijven staan ook nadat de bel is gegaan om heel streng te kijken naar moeders die hun kroost te laat komen afgeven. En oh, wat zijn ze blij als die haastige moeders in al hun verstrooidheid hen dan ook nog eens zien als een echte juf en 'sorrysorry' roepen en in mijn geval een verhaal beginnen afsteken over 'sleutels kwijt'.
Maar ik had het door, de echte juffen, die kijken niet zo streng naar mij, die lachen eens begripvol.
Maar ik was dus minder begripvol, zoals ik zei, VERSCHRIKKELIJK irritant vind ik dat. Ik heb eens goed met mijn ogen gerold. Weer een vriendin minder aan de schoolpoort.
Dat is rap opgelost hoor. Je bijt hen gewoon toe : "Maar ik heb later wel een echt pensioen hoor!"
BeantwoordenVerwijderenEnfin, 't is toch te hopen...