Music For Life

U merkte het waarschijnlijk ook al.

Behalve Music for Life lijkt er in mijn vriendenkring ook een soort Music-For-Life-moeheid. Een beetje te vergelijken met pilmoeheid eigenlijk, met dat verschil dat je er niet zwanger van wordt.

Ik vind dat normaal. Behalve mijn lief, mijn vrienden en waarschijnlijk ook mijn kinderen, -laat het ons hopen-, ben ik de dingen ook beu na zes jaar.

Maar toch, ik ga dat ook wel erg vinden, dat het er volgend jaar niet meer is, dat glazen kot. Want dit wil zeggen dat het Rode Kruis het met vijf miljoen euro minder moet stellen. En ja, ik geloof oprecht dat dat bedrag heel wat mensenlevens kan redden. En ik vind die drie in hun glazen hok ook wel grappig.

En eigenlijk word ik daar ook een beetje misselijk van, van al dat zuur cynisme over dat geld dat toch niet terecht komt. Maar bon, er zijn anderen die daar beter over kunnen schrijven. Ik stel voor dat u dit leest.

Ik wil het vooral hebben over een ander gevaarlijk aspectje van dat Music-For-Life, het gevaar van uitlach-televisie. En dan heb ik het niet over dat stel overjaarse pubers die voor dat glazen huis staan, opeens door hebben dat ze op tv zijn en dan heel hard beginnen gillen. Of de puistige studentenkoppen  die koste wat kost in beeld willen komen, en mijn zicht op de atletische Freek Braeckman verpesten.

Neen, ik heb het over dat soort dat ook tegen zichzelf beschermd moet worden in Idool-en-andere toestanden. Neem nu die kerel die trots kwam vertellen dat ie 80 uren op een paard had gezeten en daarmee 800 euro had verdiend. Allé, dat is goed, want dat zijn waarschijnlijk 10 wc-kotjes, maar toch, 80 uren op een paard gaan zitten...voor 800 euro....

En waarschijnlijk heb ik nog ergere dingen gemist.