De sacoche

Ik ben nerveus. Reden voor deze nervositeit is dat mijn sacoche zich al meer dan 24 uur op honderd km afstand bevindt. Dat hoort niet voor een sacoche. Sacoche en vrouw die moeten zich altijd binnen een straal van maximum 20 meter van elkaar bevinden. Ik heb natuurlijk nog andere sacochen, eigenlijk een ganse kast vol. Maar het gaat hier over de echte sacoche, de gevulde, de dagdagelijkse, die met de broodnodige spullen dus.

Om één of andere reden liet ik die achter bij mijn schoonma. Als ruil voor het zo goed zorgen voor mijn kindertjes.

Een vrouw zonder sacoche, dat is als een café zonder bier, om het eens met een spreekwoordje te zeggen.

Een vrouw zonder sacoche dat is ook geen zicht. Dus nam ik deze morgen ook het wijselijk besluit om niet buiten te komen en thuis te werken. (Het feit dat mijn treinabonnement zich in de sacoche bevond, zal ook wel meegespeeld hebben natuurlijk.)

Mijn lief was wel zo vriendelijk om een maaltijdcheque achter te laten, zo kon ik toch nog een brood kopen. Attent van hem, niet?

En deze avond had ik een vriendinnendate, ik moest dus wel buiten komen. Dus zat er niets anders op dan geld te vragen aan mijn lief. Dat ging zo:

-Mag ik wat geld alsjeblieft

-Tuurlijk

-Euh, dat is niet genoeg

-Ga je zoveel eten misschien?

-Neen, de babysit moet nog geld van de vorige keer

Waarop het lief mij streng en ongelovig aankijkt.

Heel even had ik een déjà-vu, een erg ongemakkelijke déjà-vu. Misschien zal er dan toch een feministe in mij schuilen...