Tussen je 20ste en een 30ste krijg je niet alleen wat meer rimpels maar word je gewoonlijk op enkele trouwfeestjes uitgenodigd.
Hoeveel dat er nu precies waren weet ik niet meer, maar het waren er veel.
En ik ben er ook al een paar vergeten, waarschijnlijk.
Maar sommige feestjes gaan echt nooit uit mijn geheugen, zoals die van de mayonaise, het kleed en de boze nicht. Of die van de chique wc's, het zwembad en het boze huispersoneel...
En die van zaterdag, die ga ik ook niet snel vergeten. Er was iets aan die trouw die hem anders maakte en dat iets zorgde ervoor dat ik om vijf uur eigenlijk nog altijd geen zin had om naar huis te gaan.
De schone maar vermoeide ogen van de bruid en mijn knellende schoenen hebben me uiteindelijk toch richting uitgang geduwd maar 't was met spijt in het hart. En eigenlijk kan ik niet echt zeggen wat het huwelijk zo bijzonder maakte. Misschien het feit dat er geen serviettengezwaai of patserige vuurwerktaarten nodig waren om het feestje te doen knallen?
Neen, dit keer was er niets meer nodig dan de jongen en het meisje, hun verhaal en het algemeen gevoel bij iedereen dat dat toch schoon en echt is, wat die met elkaar hebben.
Schoon gezegd! want het was inderdaad ook echt en schoon!
BeantwoordenVerwijderen