Onzichtbaar

Mijn minst favoriete uur van de dag is het uur tussen 17u en 18u. Want dan moet er heel wat gedaan worden, zoals kind 2 van de crèche halen (ze gaat maar halve dagen naar school) en kind 1 ergens anders halen 5 km verder. 

Deze vijf km wordt meestal overbrugd met de fiets (al gaat dat dan gepaard met wat gezucht) maar af en toe uit noodzaak ook eens met de auto. En met de auto zorgt dat al wel eens voor problemen. Want Lokeren dat is nu niet echt een voorbeeld als het op vlotte mobiliteit aankomt. En om van kind 2 naar kind 1 te geraken  met de auto verdoe ik soms even veel tijd als wil ik van Antwerpen naar Brussel. Zo ook dus vandaag. 

Vandaag reed ik bovendien achter zo een auto waarvan je twijfelt of er wel iemand achter het stuur zit,omdat je geen zichtbaar hoofd ziet boven de hoofdsteun van de  bestuurdersstoel.

Meestal merk je dan in het voorbijrijden dat er zo een klein oud vrouwtje inzit dat verkrampt haar stuur vasthoudt en bijna met haar neus tegen de voorruit plakt. Maar dat zag ik dat dus ook niet want ik kon niet voorbij en moest dus moedeloos toezien hoe de auto in kwestie rare manoeuvers uitvoerde en de situatie op de weg in Lokeren alleen maar erger maakte. En toen er plots schwung in de zaak kwam en ik samen met de auto's achter mij misschien ook voorbij de lichten ging geraken stopte de auto, midden de weg en blokkeerde zowel mij en de auto's achter mij als de tegenliggers.

U kunt zich al voorstellen met welk lawaai er geclaxonneerd werd. Ik deed niet mee met dat lawaai om de simpele reden dat ik niet goed weet waar mijn claxon zit, maar ik stak mijn armen een keer in de lucht en maakt dan een 'jujjuj-beweging'. En toen ging de deur langs de passagierskant open en stapte er een man uit... met één been... en hinkte naar de dokterspraktijk recht tegenover de auto. En ik... ik probeerde me uit allemacht onzichtbaar te maken.