Briefjes

Ik zit in de geboortekaartjesfase, elke twee weken ligt er wel eentje in mijn bus. 'Leuk', denk ik dan, 'een kindje erbij.' En ik zet het kaartje op mijn kast. En dan ga ik op bezoek bij de baby, of ik stort een beetje centen en ik neem het kaartje weg. Of ik ga niet op bezoek en stort ook geen centen, en ondertussen is het kind al een jaar of twee, en vind ik het ongepast om nog op babybezoek te gaan.  Maar dan gaat het kaartje ook weg. Ik smijt ze wel niet weg, de kaartjes, ze belanden in een doos, de 'herinneringendoos'.

Maar aangezien ik dus in de geboortjeskaartjesfase zit, is de doos vol en ging ik ze opruimen. Ik was van plan criteria vast te leggen die moesten bepalen of een kaartje gehouden werd of niet. Zoiets als: 'Als ik met de mama of papa alleen op café een pint kan drinken zonder me te vervelen, hou ik het kaartje en anders niet'. 

Maar ik kwam niet zo ver... Want in de doos zaten nog andere herinneringen, uit andere levensfases. Zoals de fase van op kot zitten, net voor het gsm en internettijdperk. De fase waarin wij onze uniefwerkjes in het weekend maakten omdat we dan een pc hadden. Maar ook de tijd dat we naar elkaars kot fietsten om iets te zeggen...omdat de sms niet bestond.

En dus fietsen B. en ik van de Van Hultemstraat naar de Pijlstraat en terug. En dat was een eind en bovendien lag de Sint - Kwintensberg daartussen. En als er niemand de kotdeur opendeed, dan vloekten we eens en staken een briefje in de bus, om te zeggen wat we moesten zeggen en dat we er geweest waren.

En die briefjes, die waren langer dan de doorsneesms, we hadden er dan ook lang voor gefietst.

Het was altijd leuk thuiskomen van de les en een briefje te vinden. Ik mis ze zelfs een beetje. Misschien zou ik wel liever terug een briefje krijgen in plaats van een geboortekaartje.