De laatste dag…

Vrijdag zag ik werkmannen het voetpad voor mijn deur openleggen, iets van Belgacom,

een ongelukje met een olieleiding van een camion of zoiets. Ze kunnen me alles wijsmaken als het over camions gaat. Gevolg was wel dat mijn ganse gevel onder de olie zat, inclusief mijn nieuw geplaatste ramen, deur en rolluik.

Zaterdagmorgen wou ik vertrekken en zag ik een grote  bluts achteraan mijn auto, maar geen briefje onder de ruitenwisser. Vandaag besloot ik vanaf nu mijn wagen aan de andere kant van de straat te parkeren. Kunnen ze aan de rechterkant eens botsen, voor de symmetrie.

Maandag wachtte ik op de olieman, die mijn gevel kwam reinigen en ergerde ik me dood aan zijn 'ge-meiske'  ‘Meiske, de gevel wordt zeker weer proper, wat we vuil maken kuisen we op, meiske.’ Al was ik 3 in plaats van 31.

Een paar uur later was mijn gevel droog, maar nog steeds vol vlekken. 

Dinsdag kreeg ik te lezen dat mijn relatie stopt, ik had er nochtans hard in geloofd. Maar geloven is niet zeker weten.

Woensdag zag ik dakwerkers mijn dak afbreken en hoorde ik na twee minuten de dakpannen neerkomen op mijn nieuwe brievenbus...weeral blutsen.

Donderdag vond ik na mij werk een grote plas in mijn living. Ik dacht aan de wijn van de avond voordien, maar besefte dat het de regen was die zijn weg naar beneden had gezocht. Ik heb geen dak, weet je wel, en regen die valt naar beneden. 

Na 3 keer stortvloed en drie keer dweilen wist ik niet meer of de druppels op mijn wangen uit de hemel of uit mijn ogen kwamen.

En nu wacht ik op vrijdag, de laatste dag van deze week en overtuig ik mezelf dat volgende week de zon weer schijnt. Of de week erop, maar ze zal schijnen.