In de serie uitvindingen - waar - ik - zelf - niet - zou -opkomen, wil ik eens iets kwijt over de babyborrel. Gezien ik in de geboortekaartjesfase zit, bevind ik mij vanzelfsprekend ook in de babyborrelfase. Babyborrels... dat is veel lawaai, veel prietpraat over den tijd die rap gaat en massa's klein grut dat al eens ambetant doet.
En op een babyborrel vind je naast de cava natuurlijk ook altijd het chocomousse-tiramisu-rijsttaart-buffet. Chocomousse dat eet je niet omdat je honger hebt, maar uit goesting. En eten uit goesting in combinatie met cava drinken dat kan al eens ontaarden in een mottig gevoel achteraf.
Bovendien is het niet zoals met een trouw dat je bij thuiskomst gewoon je schoenen moet uitsmijten en onder je dekbed moet kruipen. Neen, eerst dien je nog je eigen kleine grut te voeden, te wassen en in bed te steken alvorens je met een maag vol chocomousse en cava in de zetel kunt liggen.
Enfin dit gezegd zijnde begrijpt u dat wij hebben besloten wat selectiever te zijn in het kiezen van babyborrels als zondagmiddagactiviteit.
En dus stellen wij ons steevast de vraag of onze aanwezigheid een meerwaarde vormt voor de organiserende vader en moeder. Helaas is dit zelden het geval en dus hanteren we ook het criterium: 'Zullen we volk tegenkomen dat we jaren niet meer gezien hebben en wel nog eens willen zien?'.
En dat is vaak wel eens het geval op een babyborrel... Dat maakt dat de babyborrel ook meer is dan chocomousse en cava. Het is ook telkens een beetje reünie. Maar het is ook telkens een beetje wennen, niet zozeer aan die zwangere buiken, die zijn niet meer weg te denken uit het vriendenstraatbeeld. Het zijn die peuters en kleuters die de vroegere vrienden met 'papa' of 'mama' aanspreken die me telkens weer doen slikken...
Gelukkig is er dan de cava....
Maar chocomousse-buffet of niet, graag wil ik alle baby's die de voorbije maanden voor het eerst het levenslicht zagen, van harte welkom heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten