Verjaardagsfeestjes

Het ging zo goed aan die schoolpoort sinds dat ouderschapsverlof. Sommige moeders kon ik zelfs al met de voornaam aanspreken. Tot vorige week dus.

Vorige woensdag was het het verjaardagsfeestje van L. Mijn dochter was uitgenodigd en er moest natuurlijk verwittigd worden als het kind van de partij zou zijn. Maar u raadt het al, ondergetekende vergat te verwittigen en werd zelf opgebeld door de supergeorganiseerde moeder van L. Ik excuseerde mij een keer of twintig, maar soit, geen potten gebroken.

En toen realiseerde ik me dat dat verjaardagsfeestje op een woensdag viel en ik die woensdag moest werken. Dus bedacht ik een goed plan om mijn dochter toch van de naschoolse opvang naar het verjaardagsfeestje te krijgen. Het plan zou uitgevoerd worden door C., die toch maar zat te wachten op de komst van haar baby en wel even voor taxi wou spelen. Tot mijn dochter de avond ervoor besliste dat L. eigenlijk toch niet leuk was en dat ze veel liever haar  ganse woensdagmiddag doorbracht in de naschoolse opvang.  Ik vond haar idee niet slecht en verwittigde prompt C. dat ze toch in haar zetel mocht blijven wachten op haar baby.

Tot ik woensdagavond besefte dat ik  de supermama van L. niet had verwittigd en L. dus eigenlijk de ganse middag had gewacht op de komst van mijn dochter. Ik was dus zo een  vreselijke ongemanierde moeder en ik vreesde voor mijn doodvonnis aan de schoolpoort. Om de schade te beperken, belde ik supermama van L. toch nog op en verzon iets over 'iets heel onverwachts' en 'iets ergs' en ' veel commotie' en probeerde er haar dus te overtuigen dat ik toch niet zo ongemanierd was als ze aanvankelijk had gedacht.

Tot mijn dochter mij ook nog wat wilde troosten en me vertelde dat ze toch al gezegd had aan L. dat ze niet wou komen en dat ie prompt aan het wenen was geslagen... de blèter.

Slik.