Stil in huis

Het is hier stil in mijn huis. Zowel lief als kinderen hebben het huis even voor mij alleen gelaten. Het is plezant, maar wel even wennen.

Het was wennen op de trein, ik moest niet nerveus kijken op mijn horloge en hopen dat er alstublieft geen vertragingsaankondiging kwam.

Want indien die er wel zou zijn, zou ik niet moeten zuchten en  verontschuldigend bellen naar de creche. Ik zou niet als een idioot naar mijn fiets moeten spurten en daarbij erg onelegant lijken. Ik zou niet met een vreselijk rode kop het kind op mijn fiets moeten smijten om dan te crossen als een zot achter het andere kind.

Maar u raadt het al... de trein had geen vertraging vandaag.

Ik nam dus mijn fiets en reed elegant naar huis.

En éénmaal thuis moest ik niet direct boterhammen  smeren en vermoeide kindjes kalmeren, maar kon ik me gewoon in de zetel zetten en niets doen.  50 minuten aan een stuk weliswaar.

Ik kon naar het nieuws kijken in plaats van naar dat Heidiwicht en haar grootvader. Het was een blij weerzien met Martine Tanghe, al veel te lang geleden, al had ik natuurlijk heimelijk gehoopt dat Freek van dienst ging zijn.

Ik kon ook mijn eten naar binnenspelen in de zetel en niet aan tafel alwaar ik 37 keer moest zeggen: 'Als we eten zitten we op onze poep'.

Neen, ik kon me gewoon focussen op mijn pakskeslasagne en mijn glas wijn. Ik kon ook naar Thuis en naar Vitaya kijken zonder beschaamd te zijn en een of ander argument te verzinnen om dit gedrag te vergoeilijken. Zoiets als 'hoh-zware-dag-hoofd-moet-leeg'. Neen, ik kon gewoon kijken zonder excuses en nog een glas wijn drinken.

Maar straks wordt het iets minder plezant, als ik voor het naar boven gaan, de vuilniszakken nog moet buitenzetten... in het donker. En als ik moet controleren of alle deuren op slot zijn, en eenmaal boven besef dat dit niet goed gebeurd is en ik dus nog eens in het donker naar beneden moet... en mezelf kennende, dit ritueel een keer of vijf ga herhalen.