Ik hou eigenlijk wel van clichés. Ze geven me een gevoel van thuiskomen-na-een-drukke-dag, van zie-je-wel-dat-de-tijden-niet-zo-snel-veranderen.
En een cliché op een dag waar je niets gepland bent en eigenlijk gewoon een beetje wil lummelen in en rond je huis, dat is dus extra leuk.
En dus was ik o zo blij dat we, bij mijn zoektocht naar een kapper, die direct en zonder een uur te moeten wachten het haar van mijn dochters wou knippen, verwelkomd werden door een zonnebankbruine homokapper... inclusief slap handje.
En terwijl ik genoot van zijn maniertjes werd ik overdonderd door het volgende clichébeeld: de dametjes van 75 die elke zaterdagochtend hun permanent opfrissen. En die madammen, die worden blijkbaar vergezeld door hun venten, die op attente wijze wachten tot de madam aan de wastafel zit, bij de kapper informeren wanneer ze de madam weer mogen oppikken en daar dus een uur later terug staan, met de portefeuille in de hand. Want het zijn de venten die de permanentes van hun madam betalen.
Ik vergat even dat ik nog blogs geschreven had over gelijkheid tussen man en vrouw en zo en besloot om straks aan mijn lief te vragen of hij me in het vervolg ook naar de kapper wou brengen. Dit fenomeen behoorde duidelijk in de categorie soms-is-romantiek-belangrijker-dan gelijkheid-tussen-man-en-vrouw.
En tijdens mijn mijmeringen tuimelde ik in het volgende cliché, het cliché van de ontredderde moeder met wilde dochters die kappers niet leuk vinden en dat ook luid laten weten.
Clichés, een gevoel van thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten