Zoet

Op het gevaar af vergeleken te worden met een libelle-redactrice wil ik het hier toch eens hebben over de suikerdip.

Want ik besefte dat ook  ik de laatste weken in dit fenomeen mijn meerdere moest herkennen. Alhoewel, bij mij was het eerder een-stuk-chocolade-NU-dip. Twee keer per dag snakte ik naar een beetje cacao en het begon verdacht veel op een verslaving te lijken. De verslaving bereikte een hoogtepunt na een vergadering met hem, enkel een stuk taart konden mij en mijn collega de nodige troost bieden. 

Maar toen was het hek van de dam, want hierna realiseerde ik me dat ik slechts drie en een halve minuut nodig had om uit mijn kantoor te lopen, naar het carrefourke te lopen en terug te zijn. En geen collega die iets merkte. Maar ook 's avonds had ik last van mijn verslaving. Geen chocolade in huis halen bleek geen oplossing. Instinctief ging ik op zoek naar alternatieven: smarties die al twee jaar in de kast lagen, vuile karamelspekken van de carnavalstoet, desnoods werkte ik wel een lepel hagelslag naar binnen. 

Tot ik gisteren op zoek naar een alternatief op een andere mogelijkheid stuitte en dit een schot in de roos bleek.... een glaasje Baileys, stukken stijlvoller dan chocolade en even effectief tegen de suikerdip.

Helaas vrees ik dat dit geen alternatief is tegen de middag-dip. Een fles Baileys in mijn bureaulade.... ik dacht het niet?