Opvoeden is niet gemakkelijk. Gelukkig is er de supernanny, daar zie je nog ergere gevallen dan je eigen kroost en denk je dat je het zo slecht nog niet doet en onbewust hoor je wel enkele tips.
Dat een opvoeding valt of staat met consequentie, dat wisten we al. Een kind één keer voor de tv laten eten dat gaat niet, het is nooit of altijd. Een kind één keer in mama's bed laten slapen omdat papa niet thuis is, dat gaat niet, het is nooit of het is altijd als papa niet thuis is.
Ik koos voor het laatste, ik ben een man van 80 kilo gewend in mijn bed, dus kon dat meisje van 25 kilo die paar weken op een jaar niet veel kwaad. Tot dat ander meisje het door had, dat haar oudere zus eigenlijk bij mama sliep. En dus wou ik consequent zijn...en liet ik ze alletwee toe in mijn bed. Dat zou me toch niet storen, twee kleine schaapjes in dat grote bed...dacht ik.
Tot ik die nacht hun gegrom en gewroet probeerde te negeren, maar hun gezucht bereikte mijn trommelvliezen door mijn oordoppen, en die vier voetjes waren misschien wel klein maar ook kleine voetjes liggen soms in de weg.
En dus zat er niets anders op.... dan te verhuizen en kroop ik onder het roze Kitty dekbed van mijn oudste dochter...alleen.
Nog een geluk dat supernanny me niet bezig zag, ze zou me direct bombarderen tot haar favoriete project, en wedden dat ik voor kijkcijfers zou zorgen?
'Het-mens-dat-zich-door-haar-dochters-uit-bed-liet-jagen'
Ik zou zeggen: goede beslissing. Ik zou denk ik net hetzelfde doen. Als er bij ons een kind in ons bed verzeilt (het gebeurt gelukkig niet vaak), laat ik het altijd aan mijn man over om het terug in zijn/ haar bed terug te leggen. Maar als die er niet is, tja. 's Nachts is slaap belangrijker dan opvoeding me dunkt.
BeantwoordenVerwijderen