Dance dance dance

We zochten en vonden een man, een man die voor ons graag iets over schoenen wou schrijven dan nog, lees hier een blogje van T. :

12 paar in totaal, maar het duurste paar kostte wel 320 euro… (Al zijn dat schoenen in de categorie mooi-om-naar-te-kijken, een spijtig verhaal voor een andere keer).

Dat is het schoenen-cv van een man, of toch van deze man.

Een man die weet dat vrouwen altijd hebben gezien welke schoenen een man draagt. (Moet je maar eens testen). Een man die daarom beseft hoe belangrijk schoenen zijn, voor vrouwen én mannen.

Maar op sommige dagen zijn schoenen éxtra belangrijk. Zoals bij een potje zaalvoetbal met collega’s. (Elke echte vent moet over een paar zaalvoetbalschoenen beschikken). Of nog: een heerlijk ouderwets trouwfeest waar na twaalven iedereen enthousiast de dancing shoes bovenhaalt. Sommigen zelfs letterlijk.

Gisteren stapten mijn lieve vrienden B en L in het huwelijksbootje en was het weer zover. Eerst het obligate gegooi met servetten tijdens de openingsdans. Dan nonkels en tantes die met rood aangelopen gezicht hun beste swingkunsten demonstreren. En al snel de hele troep kronkelend en shakend op de dansvloer. Mezelf incluis.

Dat de meeste mensen eigenlijk helemaal niet zo goed kunnen dansen, is daarbij uiteraard geen probleem. Want eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk, besefte ik gisteren. Er zijn namelijk twee standaard-dansstijlen: eentje voor vrouwen en eentje voor mannen.

Vrouwen doen iets wat ik de fitnessdans noem omdat het mij een beetje doet denken aan wat de breed glimlachende mensen doen in de reclames voor fitnessdvd’s op kooptv. Het gaat ongeveer zo: 1) breng de linkervoet naar links en pas de rechtervoet bij, 2) breng de rechtervoet naar rechts en pas de linkervoet bij, 3) herhaal. Ondertussen beweeg je de schouders in de maat en maak je met licht gebalde vuistjes kleine rondjes.

Mannen zijn nog grappiger want uiteraard nóg minder dansvaardig. Zij hebben zelfs een attribuut nodig. Mannen doen namelijk de Jupilerdans. Mannen wagen zich namelijk nooit op de dansvloer zonder pintje in de hand. Vervolgens dansen ze daarbij een mix van de polonaise en de Kabouter Plop-dans. Ze houden namelijk met halfgestrekte arm het pintje voor zich uit en achtervolgen dat met heupwiegende pasjes. Zo nodig uren aan het stuk. Maar af en toe willen we wel een vers pintje natuurlijk.

Wat ons bezielt?

Zonder pintje voelt een man zich een beetje bloot op de dansvloer. Een beetje zelfbewust. Want wat moet je toch met die handen tijdens het dansen? Met een pintje erbij is dat probleem toch al half opgelost. Bovendien kan je met zo’n pintje ook af en toe klinken met je soortgenoten op de dansvloer.

Zoals bijvoorbeeld met de zalig grijnzende bruidegom die het feest van zijn leven beleeft en in een joelende kring van vrienden met een lijf dat barst van het geluk achter zijn pintje aan danst.

Zo grappig. Zo mooi.