Babysit

Toen ik de eerste keer een babysit in ons toenmalig huis binnenliet, kreeg ik een nieuwe ambitie. Ik zou de moeder worden van een gezin waar graag wordt gebabysit, meer nog... er moest gepraat worden over hoe fijn het was bij de familie D. te babysitten. 

Ik herinnerde me immers de droombeelden en gedachten over mijn eigen toekomstig  gezinnetje en toekomstig huis telkens ik terugkwam van een babysitavondje. En dus nam ik me voor de huidige babysitters wat inspiratie te geven, ik zou het voorbeeldgezin worden voor de gemiddelde zestienjarige. 

En dus deed ik schuchtere pogingen om ‘cool’, grappig en vooral ‘fashionable’ te zijn in de ogen van een zestienjarige. Ik zocht schattige pyama’tjes uit als het weer zo ver was en ik gaf mijn lief enkele basis gedragsregels mee. 
Al  gauw kwam ik echter tot de vaststelling dat deze doelstelling in ons mini-huurhuisje zonder kabel tv en onze onhebbelijke gewoonte nooit frisdrank en chips in huis te halen, wel heel moeilijk haalbaar was.

Maar sinds we in ons eigen huis met kabel tv wonen, dacht ik dat het misschien tijd was de ambitie weer van onder het stof te halen.  En zo repte ik mezelf naar de Colruyt voor cola en een zak chips als het weer babysittime is.

Toen ik vandaag op de trein een coupé mocht delen met een trio vijftienjarigen zonk de moed me echter een beetje in de schoenen. Reden: hun uitwisseling van babysitavonturen inclusief beschrijving van saaie moeders, vaders, huizen en kinderen.

Eén zakje chips volstaat niet en blijkbaar is de afwezigheid van light-frisdranken ook al helemaal not done. In dit digitale tijdperk is kabel tv trouwens ook passé.... 


Of mijn kinderen tot de schattige soort behoren trek ik niet in twijfel maar wat me wel zorgen baart zijn de loonsverwachtingen.  Blijkbaar is het voorgestelde tarief van de bond, het MINIMUMtarief, lees : enkel voor armoezaaiers (slik).

Ik troost me met de gedachte dat mijn lief misschien wel tot de categorie ‘spetters van papa’s’ behoort. Misschien moet ik me daar dan maar op toeleggen?