“Je weet nooit dat je van de fiets valt en in het ziekenhuis belandt." Dat was vroeger een veel aangehaalde reden door bezorgde moeders om hun kroost elke dag een verse onderbroek te laten aantrekken.
Ondertussen vind ik dat gewoon aangenaam en heb ik die reden niet meer nodig maar ik heb vanaf vandaag wel een extra regeltje.
“Doe steeds schoenen met een redelijke hakhoogte aan als je gaat werken, je weet nooit wie je onderweg tegenkomt.”
Aangezien ik deze regel deze morgen nog niet kende vertrok ik onbezorgd op mijn platte sandaaltjes (lees: veredelde slippers) richting werk. Met enige tegenzin want op de agenda stond een vergadering waar ik zeker niet vrolijker van zou worden en na de middag had ik een internationale studiedag gepland waar ik me in de pauzes weer in krampachtige netwerkhoudingen zou moeten wringen.
Maar om hal elf kreeg ik een telefoontje van de organisatoren van deze studiedag , ‘one speaker cancelled we would like to ask you if you could give a presentation instead.’
Op dergelijke vraag zijn er verschillende antwoorden. Je kan je trots laten zegevieren en zeggen dat je niet als vervanger wil opdraven en dat ze het maar eerder hadden moeten vragen.
In dit specifieke geval zou ik ook heel terecht kunnen antwoorden dat ik eigenlijk niets van het onderwerp afwist en dat ik nooit lezingen geef over dingen waar ik niets van weet, en al zeker niet als dit niet in mijn moedertaal is.
Maar dat antwoordde ik dus niet, ik zei dat ik mijn best zou doen om een powerpointje voor 12 uur door te sturen en dat ze me konden oppikken aan Brussel Noord om 13h30. Waarom ik dit antwoordde weet ik nog altijd niet, al vermoed ik dat het feit dat de vrager van dienst Eduardo heette en van Italiaanse afkomst was daar zeker voor iets tussen kon zitten.
En zo pikte Eduardo mij en mijn powerpoint op in Brussel Noord. Het was een powerpoint geworden waarin ik via 8 dia's probeerde iets over het onderwerp te zeggen zonder te tonen dat ik er eigenlijk niets over wist.
Maar toen ik daar stond te wachten op Eduardo, realiseerde ik me dat ik daar stond op platte slippers en dit gegeven in combinatie met die powerpoint waar ik eigenlijk niets over wist had me bijna overtuigd de trein terug te nemen.
Maar het was te laat, 20 minuten later zat ik daar op de podium tussen allemaal mensen die er wel degelijk iets over wisten en voor de gelegenheid een mooi kostuumpje hadden aangetrokken en al zeker geen slippers droegen. Mijn plan om ongemerkt in het publiek mijn beurt af te wachten ging niet door aangezien de voorzitter wou dat ik naast hem in het panel kwam zitten. De 10 minuutjes help-wat-sta-ik-hier-te-doen veranderden dus in een 2 uur help-wat-zit-ik-hier-in-godsnaam-te-doen.
Net voor mijn presentatie vond de voorzitter, van Duitse afkomst deze keer, het ook nog eens broodnodig om mij enkele vuistregels hoe-geef-ik-presentaties-in-het-Engels mee te geven. Uiteindelijk kreeg ik de gespannen zenuwen onder controle, vond ik op goed geluk het knopje van de micro en probeerde ik in 10 minuten uit te leggen wat ik dus niet wist.
Eénmaal op dreef was het nog allemaal niet zo erg al weet ik nu ook niet of de glimlach op de mond van enkele toeschouwers te maken had met de inhoud van mijn dia’s, mijn goede woordkeuze of mijn charmante gestotter bij woorden als ‘sensibilisation’.
Na afloop besloot ik dan ook dat ik voor één keer in mijn leven niet aan zelfevaluatie ging doen. Ik ging niemand vragen of het interessant was, ging niet ingaan op opmerkingen erover en ging al zeker niet meer nadenken over wat er de voorbije 10 minuten was gebeurd.
Na de pauze besloot ik dan ook gewoon in het publiek te verdwijnen maar dat bleek geen goeie zet want ik merkte al gauw dat een lege stoel in het panel nog opvallender is dan als ik er wel had gezeten. Temeer daar de discussieronde maar bleef doordrammen over dat onderwerp waar ik eigenlijk niets over wist.
En toen om 17h30, de volledige nachtmerrie bijna ten einde was… kwam Eduardo terug,….of ik morgen diezelfde presentatie nog eens kon geven voor een ander publiek.
En ik zei opnieuw ja, maar dit keer ben ik voorbereid.
‘Sensibilisation’ wordt absoluut verbannen en de platte sandaaltjes worden vervangen door een hak van minstens 8 cm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten