Vrouwen ( en mannen) zoeken een partner om een nageslacht op de wereld te zetten en zeker te zijn dat ook hun genen verder leven. Althans dit is toch de wetenschappelijke verklaring voor ons paringsgedrag en het hieruit volgend gezinnetje-stichten-gedrag. Vorige week heb ik ontdekt dat ik dat gezinnetje waarschijnlijk ook gesticht heb voor een andere reden: overlevingsdrang.
Aangezien mijn lief in de bergen zat en omalief zich enkele dagen ontfermde over mijn kroost (ook ‘s nachts) was ik dus weer eens gewoon kinder- en partnerloos. En dus besloot ik net die dingen te doen die je met kroost niet kunt: afspreken, afspreken en afspreken. Er werd afgesproken met S om te aperitieven waarna er met K werd gedineerd om dan met P op een terras te eindigen. Wat absoluut niet mocht ontbreken in deze grote-afspreken-driedaagse was het zich rechtstreeks begeven van het werk naar de Graslei. Een ongelooflijk gevoel van vrijheid maakte zich toen van mij meester. Ook het in bed blijven liggen tot 20 minuten voor mijn trein vertrok gaf me een enorme kick.
Maar na drie dagen begon ik de neveneffecten onder ogen te zien. 20 minuten voor mijn trein vertrok ging ik op zoek naar een kleedje en besefte ik dat alle exemplaren in de was- of dit-mag-je-zeker-niet-aandoen-zonder-te-strijken-mand lagen. Ik besloot dan maar een jeans aan te trekken maar kwam tot het besluit dat de knop niet toeging. De weegschaal was confronterend: drie kilo extra. En dan zwijg ik nog over de wallen onder mijn ogen door veel te veel rode wijn en veel te weinig slaap.
Een gezinsloos leven is blijkbaar niets meer voor mij, ik zou er uiteindelijk aan ten onder gaan en erger nog… ervan verdikken.
Dus geniet ik deze week van een dagelijks ontbijt met verplicht stuk fruit om 7h15 stipt, het vaste voorleesritueel om 19h20 en wekelijkse strijkkwartier op woensdag.
Dit alles om over enkele weken zeker genoeg energie te hebben…als de kindjes enkele dagen met Bommi naar zee gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten