Moederdag

Zondag was moederdag. Nu ervaarde ik de voorbije moederdagen meestal als een feest voor mijn eigen moeder en vond ik het eerder bevreemdend dat ook ik tot de categorie moeders behoorde, laat staan dat ik gevierd moest worden op deze zondag in mei.

Maar zondag had ik dus voor het eerst het gevoel dat ik zo'n  speciale dag misschien wel verdiende.

Helaas was het al lang gepland dat ik alleen ging vieren met mijn twee dochters. Gezien mijn lief de auto nodig had voor professionele doeleinden, waren leuke uitstapjes beperkt tot Lokeren centrum, wat op deze druilerige dag tot enige ergernis leidde. Dus besloot ik een geheel eigen invulling te geven aan deze moederdag en permitteerde ik me die dag geen moeite te doen om kinderen op te voeden.

En zodus bestond ons middagmaal uit cola en chips en had ik er totaal geen problemen mee dat dit in de zetel en voor tv verorberd werd. In het wekelijkse bad zat er geen limiet op de hoeveelheid schuim (er werd dus een ganse fles in leeg gegoten) en in plaats van appels en peren te schillen, trakteerde ik mijn kroost op een pannenkoek in de speeltuin. Als kers op de taart kregen ze nog eens allebei een gloednieuwe fluoroze jas, die hen weken geleden al was opgevallen in de JBC-etalage. Consequentie is de hoeksteen van de opvoeding, maar mijn redenering van die dag was dat enkel fundamentalisten consequent zijn, en de gevolgen van dit buitensporig anti-opvoedingsgedrag zou ik later wel merken.

Aan het einde van de dag gaf ik mezelf een pluim voor deze creatieve invulling van moederdag, en het mooiste moest nog komen…

Uiteraard had ik het welgekende zelfgemaakte fotokader van mijn oudste dochter al lang gekregen, maar bij het klaarmaken van haar boekentas stootte ik op die andere berg tekeningen en werkjes van de voorbije week met als thema: moeders. Eén van die opdrachtjes bleek een collage te zijn waar de juf in haar sierlijke handschrift  ‘mijn mama’ had bij gezet. En raad eens wiens hoofd mijn dochter me had gegeven…. Neen, niet dat van Caroline Gennez… maar wel dat van  Sara Jessica Parker.  Echt waar!