Het gebeurt dat Skype en email tekortschieten en een echt fysiek contactje zich opdringt. Begeestering over onderzoek moet je soms in levende lijve zien. En zo ga ik een paar keer per jaar op worktrip. Dat klinkt vooraf altijd veel leuker dan dat het echt is. Het is vooral veel gedoe en geregel, want als je pakweg in Warshau zit kun je je kinders niet van school halen en moet iemand anders dat doen. Kleren klaarleggen is een aanradertje, want het blijft blijkbaar een talent waar mannen minder mee gezegend zijn, kinderkleren combineren.
En éénmaal daar is de fun vaak ook ver te zoeken, veel
vergaderen, luisteren naar Duitsers die Engels spreken met een verschrikkelijk
irritant accent, urenlang vergaderen, een kwartier de tijd hebben om te douchen
en jezelf dan met je mooiste glimlach aan het diner presenteren. En als het dan
even niet over je werk gaat, vraag je maar eens hoe het met de kinderen van die collega gaat, maar eigenlijk interesseren ze jou geen reet, zijn onnozele
kinderen. Op die momenten denk ik vooral
aan mijn lief die in de zetel zit en de volgende aflevering van Breaking Bad
bekijkt zonder mij. En nachten in een hotel, het zal wel nooit iets voor mij
worden. Insomnia is my middle name.
Maar helemaal anders is het nu, want nu zit ik in Spanje. In
Spanje hebben ze de cava uitgevonden, in Spanje is er zon, altijd en overal,
zelfs na zes uur ’s avonds . In Spanje
drinken ze hun rode wijn koud en geven ze er tapa’s bij. En in Spanje spreken ze
hun ss al sissend uit, dat doet alle ergernissen aan gebrekkig Engels volledig
verwateren.
Het werk moest gebeuren natuurlijk en het was niet minder
lastig. Lesgeven aan universiteitsstudenten vond ik al een uitdaging- ik ga
nooit meer lachen met leerkrachten- maar om de uitdaging nog groter te maken
had ik beweerd een woordje Spaans te spreken en een deel van de les dus in het
Spaans te doen. Een beetje teveel
zelfvertrouwen is me nooit vreemd geweest. Het bleek een grote overschatting.
Maar het werk zit erop, de avondwandeling langs het strand van Barceloneta ook, de tapa’s zijn tot de laatste
kruimel verorberd en ik denk verder na hoe ik mijn professioneel
netwerk in Spanje kan vergroten.
Binnenkort zijn ze toch oud genoeg om zelf hun kleren te
kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten