zaterdag 2 mei 2015

Spanje


Het gebeurt dat Skype en email tekortschieten en een echt fysiek contactje zich opdringt. Begeestering over onderzoek moet je soms in levende lijve zien. En zo ga ik een paar keer per jaar op worktrip. Dat klinkt vooraf altijd veel leuker dan dat het echt is. Het is vooral veel gedoe en geregel, want als je pakweg in Warshau zit kun je je kinders niet van school halen en moet iemand anders dat doen. Kleren klaarleggen is een aanradertje, want het blijft blijkbaar een talent waar mannen minder mee gezegend zijn, kinderkleren combineren.
En éénmaal daar is de fun vaak ook ver te zoeken, veel vergaderen, luisteren naar Duitsers die Engels spreken met een verschrikkelijk irritant accent, urenlang vergaderen, een kwartier de tijd hebben om te douchen en jezelf dan met je mooiste glimlach aan het diner presenteren. En als het dan even niet over je werk gaat, vraag je maar eens hoe het met de kinderen van die collega gaat, maar eigenlijk interesseren ze jou geen reet, zijn onnozele kinderen.  Op die momenten denk ik vooral aan mijn lief die in de zetel zit en de volgende aflevering van Breaking Bad bekijkt zonder mij. En nachten in een hotel, het zal wel nooit iets voor mij worden. Insomnia is my middle name.

Maar helemaal anders is het nu, want nu zit ik in Spanje. In Spanje hebben ze de cava uitgevonden, in Spanje is er zon, altijd en overal, zelfs na zes uur ’s avonds .  In Spanje drinken ze hun rode wijn koud en geven ze er tapa’s bij. En in Spanje spreken ze hun ss al sissend uit, dat doet alle ergernissen aan gebrekkig Engels volledig verwateren.
Het werk moest gebeuren natuurlijk en het was niet minder lastig. Lesgeven aan universiteitsstudenten vond ik al een uitdaging- ik ga nooit meer lachen met leerkrachten- maar om de uitdaging nog groter te maken had ik beweerd een woordje Spaans te spreken en een deel van de les dus in het Spaans  te doen. Een beetje teveel zelfvertrouwen is me nooit vreemd geweest. Het bleek een grote overschatting.
Maar het werk zit erop, de avondwandeling  langs het strand van Barceloneta ook, de tapa’s zijn tot de laatste kruimel verorberd  en  ik denk verder na hoe ik mijn professioneel netwerk in Spanje kan vergroten.
Binnenkort zijn ze toch oud genoeg om zelf hun kleren te kiezen.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten