En dan is het eindelijk zover. Zonet zette ik mijn kind voor de laatste maal af aan haar vertrouwde school, want maandag gaat ze elders. Het is niet dat we verhuizen, het is niet dat ze opeens één of ander type onderwijs moet volgen. Het is wel dat het kind zich daar zo slecht voelde dat het niet meer ging. Er zat een ander kind op die school dat zich ook niet zo goed voelde, maar dat dan maar compenseerde door zich uit te werken op dat van mij. Pestgedrag dus eigenlijk.
We lopen niet zomaar weg, het traject dat achter ons ligt, is lang en breed. Van sessies bij de psycholoog, het werken aan assertiviteit, groepsgesprekken, straffen van de stoute kinderen, emotionele praatjes met zorgcoördinatoren en nog een keer straffen. Het voorbije jaar was druk, maar de pester was er één uit eerste divisie.
En hoe we ook ons best deden, dat hart van mij en dat van haar knakte af en toe serieus.
'Mama, misschien ben ik gewoon geen leuk meisje, en word ik daarom gepest, kan dat niet?'
'Mama, ik weet dat je heel hard je best doet om mij snel te komen halen in de opvang, maar dat moet niet hoor, in de opvang is het eigenlijk minder erg, daar kan ik gewoon in een hoekje een boek lezen.'
Krak, krak en krak.
En dus beslisten we. Het is een wrange beslissing, maar ik ben er wel van overtuigd dat het de juiste is, dat zie ik als haar ogen oplichten als we over volgende week praten.
Ik probeer niet wraakzuchtig te zijn, maar ik zweer u, het is voor iedereen goed als ik bepaalde moeders de eerste dagen niet tegenkom.
En ondertussen word ik overladen met goedbedoelde maar even vaak pseudopsychologische adviezen, over alertheid dat het niet opnieuw misgaat, over projectie van eigen angsten en over weglopen van problemen. Ik zweer u, het meeste hebben we al vele keren gehoord en ja, ik heb er allemaal over nagedacht.
Weet je wat gemakkelijk zou zijn. Een FAQ voor ouders. "Wat als mijn kind gepest wordt" en dan een paar lijntjes, niet teveel, maar wel het juiste antwoord.
Laat mij weten als iemand die ontwikkelt. Ondertussen gaan wij even naar de zee en beginnen wij maandag opnieuw.
We lopen niet zomaar weg, het traject dat achter ons ligt, is lang en breed. Van sessies bij de psycholoog, het werken aan assertiviteit, groepsgesprekken, straffen van de stoute kinderen, emotionele praatjes met zorgcoördinatoren en nog een keer straffen. Het voorbije jaar was druk, maar de pester was er één uit eerste divisie.
En hoe we ook ons best deden, dat hart van mij en dat van haar knakte af en toe serieus.
'Mama, misschien ben ik gewoon geen leuk meisje, en word ik daarom gepest, kan dat niet?'
'Mama, ik weet dat je heel hard je best doet om mij snel te komen halen in de opvang, maar dat moet niet hoor, in de opvang is het eigenlijk minder erg, daar kan ik gewoon in een hoekje een boek lezen.'
Krak, krak en krak.
En dus beslisten we. Het is een wrange beslissing, maar ik ben er wel van overtuigd dat het de juiste is, dat zie ik als haar ogen oplichten als we over volgende week praten.
Ik probeer niet wraakzuchtig te zijn, maar ik zweer u, het is voor iedereen goed als ik bepaalde moeders de eerste dagen niet tegenkom.
En ondertussen word ik overladen met goedbedoelde maar even vaak pseudopsychologische adviezen, over alertheid dat het niet opnieuw misgaat, over projectie van eigen angsten en over weglopen van problemen. Ik zweer u, het meeste hebben we al vele keren gehoord en ja, ik heb er allemaal over nagedacht.
Weet je wat gemakkelijk zou zijn. Een FAQ voor ouders. "Wat als mijn kind gepest wordt" en dan een paar lijntjes, niet teveel, maar wel het juiste antwoord.
Laat mij weten als iemand die ontwikkelt. Ondertussen gaan wij even naar de zee en beginnen wij maandag opnieuw.
Als ik lees welke weg jullie al afgelegd hebben, kan dit niet anders dan de juiste beslissing zijn! Ik duim voor een vlotte en leuke start!
BeantwoordenVerwijderenWat triest....maar cheer up, het wordt vast en zeker beter.
BeantwoordenVerwijderen