Het was een rare dag gisteren. Zo één van een zwart kleedje aantrekken, en 'sterkte' zeggen en stil praten, hand op een kist leggen en beseffen dat er iemand in ligt, maar niet helemaal, luisteren en denken, broodjes eten en wijn drinken en zeggen dat we op hem klinken en zeggen dat hij een schoon leven heeft gehad.
Dat was waar van dat schoon leven, maar toch blijf ik triest, want hij was echt een toffe man. iemand die voor mij veel betekende, maar nog veel meer voor vele anderen. Iemand die me inspireerde, iemand die me echt deed geloven dat je alle kansen moet grijpen die er zijn, maar ook dat het leven een uitdaging moet zijn, anders wordt het saai. Iemand die elke dag de moeite vond om er champagne op te drinken.
En toen was de dag om en bakte ik cupcakes. Dat moest, want jarige dochters brengen graag cupcakes mee naar school. En ik dacht aan die wijze woorden maar ook dat ik dat eigenlijk niet graag deed, cupcakes maken, en dat ik dat eigenlijk niet kan, en dat ik dat eigenlijk niet lekker vind.
En ik dacht aan al die andere dingen die dat kind me al deed doen de voorbije 9 jaar: om 9 morgens in mijn badpak aan de rand van een zwembad staan, aan een andere moeder vriendelijk zeggen dat haar rotkind moet stoppen dat van mij te pesten, in de modder staan roepen dat ze goed aan het lopen is, naamlintjes in mutsen naaien, turnpantoffels kopen 5 minuten voor de winkel sluit, naar een schoolfeest van 2 uur kijken omdat zij 5 minuten op een podium staat...
En ik dacht ook, hij mag gerust zijn, zolang zij er is blijven er nieuwe uitdagingen in mijn leven komen en saai zal het niet rap worden.
En vandaag is al zeker een dag om champagne te drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten