Ik denk na over mijn positieve ontdekking. Dat moet, want wie denkt dat je een bachelordiploma kunt halen door gewoon wat te blokken en examens af te leggen, heeft het mis.
Eerst was er dus de kookles, ik laat in het midden of ik er iets uit geleerd heb. Want of je nu veel patatten kookt voor iemand met ondergewicht of weinig voor iemand met overgewicht, een echte uitdaging wordt het nooit. En het was niet die kookles die het moeilijk maakt, het was het feit dat terwijl ik daar wekelijks patatten stond te keuken, mijn kinders het weer eens moesten stellen met een Oetker pizza.
En het was heus niet alleen die kookles. Als er een prijs was voor het uitvinden van zinloze maar tijdrovende bezigheden, ik wist aan wie ik ze zou geven.
Zo moest ik op een dinsdagavond in december naar school om een fictief winkeltje op te houden met educatief materiaal. Nu vind ik winkeltje spelen wel leuk maar alleen als het er eentje is met zelfgemaakte bloemen en als mijn zesjarige dochter in de buurt is. Maar dat was dus niet zo, terwijl ik daar mijn educatief-materiaal-boetiekje openhield, speelde mijn dochter alleen van winkeltje. (Gelukkig heeft het kind aan elke vinger 10 imaginaire vrienden die ook graag shoppen.)
Maar de kers op de taart van zinloze tijdsbesteding was wel die dag dat ik naar Brussel moest om fictief te te vergaderen ( ze hebben het daar wel voor fictie). Want vergaderen moet je leren. En terwijl ik daar dus zat te doen alsof ik vergaderde over een patiënt die niet eens echt dik was maar kussens onder zijn trui had gestopt, kreeg ik talloze niet-fictieve sms'en: of ik die doodle voor de echte vergadering wilde invullen, en wanneer ze dat verslag van die andere echte vergadering mochten verwachten.
En nu moet ik dus een verslag schrijven over de positieve ontdekking in mezelf....
Dat ik na 3 jaar nog altijd uit pure frustratie die school niet in brand heb gestoken, lijkt me wel iets positiefs.
En ondertussen is mijn frustratie eruit en duik ik weer vol goede moed in mijn cursussen. Het einde is in zicht, niet lang meer en ik ben weer een vrij mens dat kiest waar en e het zijn pattaen kookt.
Eerst was er dus de kookles, ik laat in het midden of ik er iets uit geleerd heb. Want of je nu veel patatten kookt voor iemand met ondergewicht of weinig voor iemand met overgewicht, een echte uitdaging wordt het nooit. En het was niet die kookles die het moeilijk maakt, het was het feit dat terwijl ik daar wekelijks patatten stond te keuken, mijn kinders het weer eens moesten stellen met een Oetker pizza.
En het was heus niet alleen die kookles. Als er een prijs was voor het uitvinden van zinloze maar tijdrovende bezigheden, ik wist aan wie ik ze zou geven.
Zo moest ik op een dinsdagavond in december naar school om een fictief winkeltje op te houden met educatief materiaal. Nu vind ik winkeltje spelen wel leuk maar alleen als het er eentje is met zelfgemaakte bloemen en als mijn zesjarige dochter in de buurt is. Maar dat was dus niet zo, terwijl ik daar mijn educatief-materiaal-boetiekje openhield, speelde mijn dochter alleen van winkeltje. (Gelukkig heeft het kind aan elke vinger 10 imaginaire vrienden die ook graag shoppen.)
Maar de kers op de taart van zinloze tijdsbesteding was wel die dag dat ik naar Brussel moest om fictief te te vergaderen ( ze hebben het daar wel voor fictie). Want vergaderen moet je leren. En terwijl ik daar dus zat te doen alsof ik vergaderde over een patiënt die niet eens echt dik was maar kussens onder zijn trui had gestopt, kreeg ik talloze niet-fictieve sms'en: of ik die doodle voor de echte vergadering wilde invullen, en wanneer ze dat verslag van die andere echte vergadering mochten verwachten.
En nu moet ik dus een verslag schrijven over de positieve ontdekking in mezelf....
Dat ik na 3 jaar nog altijd uit pure frustratie die school niet in brand heb gestoken, lijkt me wel iets positiefs.
En ondertussen is mijn frustratie eruit en duik ik weer vol goede moed in mijn cursussen. Het einde is in zicht, niet lang meer en ik ben weer een vrij mens dat kiest waar en e het zijn pattaen kookt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten