donderdag 13 november 2014

Ik? Neurotisch? Neen?

En zo geschiedde dat ze alleen naar school gingen, ik zag ze lopen hand in hand en zwaaide eens. 
Dat was vanzelf gegaan. Het was begonnen met alleen naar de bakker stappen. Dat was gemakkelijk, zo een pistolet die op je bord kwam te liggen, zonder dat je daarvoor uit je huis moest komen. En na het bakkeruitstapje liet ik ze alleen buiten spelen, maar bij voorkeur niet aan de achterkant want daar staan de Dallasblokken. Ik weet niet waarom die zo noemen, maar ik heb een vermoeden en de naam zal wel niet vanzelf gekomen zijn, wel buiten, maar niet aan de Dallasblokken dus.

Maar toen zag ik een film. Zo één die zwaar op de maag blijft liggen, zo een film waar na het verhaal witte lettertjes verschijnen die zeggen dat het gebaseerd is op ware feiten en dat de realiteit nog veel erger is, dat er elke dag wel een kind ontvoerd wordt en dat die bijna nooit worden teruggevonden.

Er stond ook dat dat in Mexico City was en in Tijuana, maar bon, dat las ik niet meer. Ik besloot opeens dat mijn kinders nog veel te klein zijn om alleen naar school te stappen, de dutskes. En dat dat eigenlijk wel tof is je kinderen zelf wegbrengen, ook al moet je dan stressen.

Dat neurotische moeders die flippen na het zien van een film misschien gevaarlijker zijn dan potentiële ontvoerders dat negeer ik voorlopig.

Vanaf nu moet ik misschien gewoon naar Disneyfilms kijken.
Alhoewel, bambi zijn ma wordt ook doodgeschoten midden op straat, toch? 

1 opmerking: