Het had een goestinkje kunnen zijn van een zwangere vrouw, maar dat was het niet, het was er één van mij. Ik wou naar de chinees, niet omdat ik chinees lekker vind. Neen, een mens weet dat er ook ander oosters eten bestaat, genre Thai. Eens die dat weet, eet die geen chinees meer, tenzij ie een kater heeft natuurlijk.
Ik had zin in wat old school nineties gevoel. Het was dus niet gelijk welke chinees. Het moest er één zijn, langs een drukke steenweg, met buffet en minstens 30 chinese vrouwtjes die je tegelijk willen bedienen. Het moest er zo één zijn waar families op zondagavond met het ganse gezin heen gaan, in korte broek en sandalen als het even kan. En uiteraard moest de serveerster vragen: 'Watel, plat of bluis'.
We kozen er eentje uit en alles klopte, inclusief de sjiekenbak aan het onthaal. Ik beleefde de nineties en mijn verlangen was verzadigd, even verzadigd als mijn kinderen.
Leuk hoor, zo onbeperkt naar het buffet crossen om loempia's.....
Tot het een loempia'tje teveel is natuurlijk.
Moar, Elke toch!
BeantwoordenVerwijderen