In mijn droom was het anders

Ik had het mij iets anders voorgesteld. Meer dan 8 jaar geleden sprong ik een gat in de lucht toen de dokter me wist te vertellen dat het kind in mijn buik een vrouwtje was. Ik kreeg onmiddellijk visioenen van dat vrouwelijke kind en ik, die samen gingen shoppen, we gingen gezellig alle schoenwinkels aflopen tot we beiden het perfecte paar hadden. Ik was naïef toen, ik wist toen nog niet dat het enige moment waarop je tijd hebt om die schoenen te kopen voor je kind dat half uurtje tussen de scouts en het turnen is, of dat moment op zaterdag dat je eigenlijk al lang aan de spaghettisaus had moeten beginnen. Ik wist toen ook nog niet dat kinders heel vaak schoenen nodig hebben, dure schoenen waardoor de pret er een beetje af is.
Het zou nochtans gemakkelijker kunnen zijn. Als Gert zich enkel met zijn Samson bezig hield in plaats van zijn K3 te willen profileren via een schoenencollectie. Of als dat mega-mindy wicht enkel door de lucht vloog in plaats van ballerina's te bevuilen. Als de kleuren roze en paars nooit waren uitgevonden, of als er tenminste een verbod bestond om die te combineren met glitters op een schoen.
Of als het verboden was om fake-schoenen te maken, zo van die dingen die er als een echte schoen uit zien, in de winkel,  maar eigenlijk gemaakt zijn van een soort papier-maché. Of als alle schoenen evenveel zouden kosten, zodat je ook niet nog eens gesprekjes moet voeren met jezelf in de winkel, om jezelf ervan te overtuigen dat een goede moeder geen schoenen van papier-maché koopt.

 Maar zo is het niet.. in het echt.