Groots verdriet

Eerst was er dus dat telefoontje en toen het verdriet. Neen, het was niet dat grootse verdriet, niet zoals die vorige keer toen er ook ongeloof was en even het gevoel dat de grond wegzakte. Ik wist natuurlijk dat het ging gebeuren, niemand blijft voor eeuwig leven, ook geen oma's van bijna negentig. Het was zover, ze had het opgegeven, dat leven. Het verdriet was eerder een droefheid, dat het nu echt gedaan was, dat ik haar nooit meer ging zien. Dat de boterhammen met bruine suiker en de petit beurre-taart definitief tot de herinneringen behoorden.
Maar vandaag zag ik het echte grote verdriet, zelden groter gezien. Bij iemand die 68 jaar lang lief en leed gedeeld had met een vrouw en nu moest realiseren dat het gedaan was. In goede en slechte tijden, dat hadden ze beloofd aan elkaar en daarvoor gingen ze.  De liefde op het einde van hun leven bleek misschien nog groter dan die van in het prille begin. Het was een zorg voor elkaar die ik nog nooit had gezien.
En nu is er dus dat verdriet, die radeloosheid, de angst ook voor het onbekende.

En bij mij de machteloosheid en het besef dat het leven nog zo mooi mag zijn, het eindigt toch altijd met veel verdriet.