Ik was
nogal moe, want het was nogal laat de avond voorheen.
Ik was
nogal laat, want de trein die ik wou nemen was er niet.
Ik had dus
niet veel tijd om mijn ingrediënten op te zoeken, voor
het menu van vandaag.
Want de Delhaize
die blijft niet de hele nacht open, en bovendien kon ik mijn badmintonmaatje niet
laten wachten, dat had ik hem al te vaak gelapt.
En zo kwam
het dus dat ik de deur niet opende toen er kinders kwamen aanbellen ‘snoep of
ik schiet’.
Bovendien, zo maakte ik mezelf wijs,
kon ik ze enkel paaseieren uit de lente van 2012 meegeven.
En zo bleef
ik dus zitten. Het is niet omdat er wordt gebeld dat je de deur moet openen,
dacht ik.
Maar mijn
licht brandde wel, in de living, in de keuken, in de gang. En ze keken ook door
mijn raam ‘ik zie ze zitten, ze zit aan haar computer’.
En zo leert
de conditionering, als je maar volhardt, dan doet ze uiteindelijk wel open.
En daar is
het dus helemaal fout gelopen. De kleine spoken werden agressief, echt, begonnen
op mijn deur en raam te beuken.
Het tafereeltje
eindigde met een kijvende vinger en treurige kinders.
En zo werd ik de grootste heks van heel Halloween en ik was nog niet eens geschminkt.
...
(Volgend
jaar koop ik de grootste zak snoep.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten