dinsdag 16 oktober 2012

Moederhart


In het begin zijn ze klein, die probleempjes, maar vooral.... makkelijk oplosbaar. Ze wenen omdat ze honger hebben of gepakt willen worden en wat is er nu simpeler dan een fles melk opwarmen of een baby knuffelen.
En dan worden ze een beetje groter en denk je al eens: 'Ai' als je een peuter overkop ziet gaan  of je naar school holt om daar een kleuter met een gebroken vinger te troosten. Maar je kunt ze nog altijd troosten.

Maar het zal zo niet blijven, bedacht ik vandaag toen ik met een verdriet geconfronteerd werd dat wat dieper zat en ik niet meteen kon oplossen. Ik voelde me even ontredderd, mijn kind was ongelukkig en ik kon daar niets aan doen.
Maar de voormiddag bracht raad en ondertussen staan we al een pak dichter bij een oplossing.

Maar toch, ik ben een beetje bang geworden.

Er zal nog verdriet komen, veel harder verdriet dat nog veel dieper zit.
En ik zal er niets aan kunnen doen, ik zal toekijken en hopen dat ze er sterker uitkomen.
En ik weet nu al dat mijn hart een paar keer zal breken.

Het zal wel lukken maar toch word ik er een beetje onzeker van.

Gelukkig, denk ik dan,  heb ik er maar twee, slechts twee meisjes die mijn moederhart ontelbare keren op de proef zullen stellen. 

4 opmerkingen:

  1. Ik heb mij nog nooit zo onmachtig gevoeld als wanneer mijn 6-plussers ongelukkig zijn. Ik zou vaak gewoon hun plaats willen innemen om alles op te lossen, om hun pijn weg te nemen. Maar daar leren ze ook niets van...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wauw, zo lief en mooi geschreven. En waarschijnlijk ook heel waar, maar daar kan ik (nog?) niet van meespreken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, 't is bangelijk bij momenten eh. Een mens hoopt dat de kroost gespaard blijft van verdriet en altijd gelukkig en zorgeloos blijven zal... De werkelijkheid echter. Diepe zucht.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hè, deze tekst bezorgt mij alleszins een geraakt moederhart...

    BeantwoordenVerwijderen