Krijsen

In sommige zaken ben ik echt niet goed, eigenlijk in heel wat zaken maar sommige handel ik echt wel heel slecht af. 'Kinders afzetten' bijvoorbeeld, staat zeker bovenaan de lijst. In het schooljaar valt dat allemaal mee. Mijn twee kleine autistjes houden nogal van structuur met altijd dezelfde juffen en dezelfde goedemorgenmorgen liedjes. Maar in de vakantie kan dat al eens serieus tegenvallen, dan moet ik ze soms om acht uur 's morgens met slaperige oogjes afzetten in chaotische sporthallen of rumoerige opvangplaatsen vol juffen met strenge stemmen en Dimitri 'tjes die niet op een duw meer of minder kijken. En dan gaat dat nogal eens verkeerd.

Meestal zie ik dat aankomen en probeer ik te anticiperen met iets in de zin: 'Als jullie niet onnozel gaan doen sebiets en flink met die strenge juffen meegaan, gaan we vanavond macaroni eten'. Dat wordt ook wel chantage genoemd. Maar geloof me, ik  ben niet alleen en heb al heel wat van die varianten gehoord daar in de gang van de strenge juffen.

Maar soms helpt zelfs dat niet, ook niet als ik daar nog eens een portie ijskreem en 'tot acht uur opblijven' aan toevoeg.

Het begint dan meestal met een trillende lip, dan volgt een traan en een ijl 'mama, ik wil bij jou blijven' en af en toe gaat dat over in hartverscheurend geween. Ik kan daar niet tegen. Mijn hart kan daar niet tegen. Volgens de regels van de kunst moet je dan je kind kordaat afzetten maar dat doe ik dus eens helemaal niet. Ik begin dan het moment te rekken in de hoop dat het kind stopt met wenen en opeens zegt 'Oké mama, als jij dat wil, ga ik flink zijn en me hier supergoed amuseren tussen Dimitri en co'. Maar dat is dus nog nooit gebeurd, hoe langer het duurt, hoe harder het gekrijs en hoe pijnlijker het moment waarbij het kind letterlijk losgerukt wordt uit mijn armen.

En dan fiets ik verder naar het station, met een trillende lip en een vreselijk schuldgevoel 'Slechte moeder, ikke'. En moet ik mezelf de ganse dag bedwingen om niet naar die strenge juffen te bellen.

Om 17 uur rep ik me dan uiteindelijk naar de onheilsplek en dan zie ik daar twee hartelijk lachende en spelende kinderen die roepen 'Ooh, ben je daar nu al'.