Ik wil het nog eens hebben over dat gezond verstand of eerder het verdwijnen ervan bij het krijgen van kinders.
Ik moet zeggen dat ik me een gelukkige moeder prees, ik werd gespaard van de neiging om constant bij mijn kinders te zijn. Vol verbazing hoorde ik verhalen over moeders die na tien jaar nog nooit hun kind een nachtje aan een ander toevertrouwden of geplaagd werden door grootste verdrieten bij het eens op stap gaan zonder kinders.
Oké, mijn schuldgevoel werd niet kleiner door dergelijke verhalen, maar toch, dat schuldgevoel bleek nooit zo sterk om me te weerhouden uitjes naar Barcelona, Brussel of zelfs New York te plannen.
Een gelukkige moeder is de beste moeder, nog een chance voor mijn schuldgevoel dat iemand dat spreekwoord heeft uitgevonden.
Maar vanmorgen leek het opeens heel herkenbaar, die verhalen van moeders die hun kinderen niet kunnen missen. Ik zette namelijk mijn hummeltje van zes af aan het kasteel al waar ze twee dagen op kasteelklassen zou gaan. Twee dagen, dat is ocharme één nacht. En opeens vind ik dat lang en mis ik haar.
Het is natuurlijk anders, het is zij die beslist heeft haar moeder een koekje van eigen deeg te bakken en er zomaar met de vriendinnekes op uit te trekken.
Ai, ai, dat doet dus pijn...bij gebrek aan gezond verstand weliswaar, want morgen zie ik ze al terug.... oef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten