Het vreselijkste restaurant ever

Mei wordt vast en zeker de maand van de decadent hoge restaurant-uitgaven. Ik ging namelijk naar het lekkerste restaurant ever, helaas even duur als lekker maar ook naar het vreselijkste restaurant ever. Over dat eerste restaurant laat ik de commentaren over aan kenners. Over dat laatste schrijf ik met plezier een blog. Dat vreselijkste restaurant ever, dat is namelijk het favoriete restaurant van mijn kinders. Niet omdat ze het er zo lekker vinden, neen er is een doolhof, ofte een 'verdwaalhof' in hun eigen terminologie. En een verdwaalhof, dat heb je niet in je eigen tuin. En er bestaat echt niets leuker dan aan de ingang van het verdwaalhof te vertrekken, je zus aan de andere kant te laten starten en super verrast te zijn als je elkaar midden in dat hof tegenkomt.

Nu wist ik wel dat het restaurant horende bij dat verdwaalhof duur en 'bekakt' was en dus sloot ik een compromis met de dochters. We gingen er een ijsje eten, dat zou wel betaalbaar zijn.

Maar dat was buiten het huishoudelijk reglement gerekend. Want toen ik de pannenkoeken bestelde wist de ober mij vriendelijk te vertellen dat de tearoom service pas om 15h startte. Het was kwart voor twee en dus moesten er hoofdmaaltijden genuttigd worden. Klant is koning dat was duidelijk voor doetjesrestaurants.

Ik had toen kunnen weggaan natuurlijk, maar trouwe lezers van de blog weten al dat ik een slaaf ben van mijn kinders en zeker van lachende kinders in een 'verdwaalhof', en dus bleef ik zitten, zoekend naar een spaghetti op de kaart (want ik had maar twee boterhammen gegeten, er kon dus wel nog iets bij).

Maar spaghetti stond niet op de kaart, wel stukken vlees uit Argentinië en palingen in groen, wit en rood. En ik moest niet proberen een voorgerecht te nemen. Neen, er stond duidelijk 'voorgerechten worden niet besteld als hoofdgerecht'. Bon, het werden de garnaalkroketten maar ik was er niet van af. De ober draaide wat met zijn ogen en wees me er op dat elke bezette stoel diende te bestellen, of de kinders nu in het verdwaalhof zaten of op hun stoel, eten en betalen zouden ze. Ik kreeg toestemming een uitzondering te maken voor mijn jongste, op voorwaarde dat ik een supplement van 4 euro betaalde.

En nog bleef ik zitten, mijn kokend bloed deed me nog niet rechtstaan. Zelfs niet toen ik nog voor mijn laatste hap de rekening gepresenteerd kreeg. Ze hadden daar wel een strategie voor om om te gaan met arme schooiers, daar in dat kakrestaurant.

Moet ik nog vertellen dat de garnaalkroketten nog niet konden tippen aan die van een frietkot op de Route du Wallonië?