Meestal krijg ik het koud van de uitdrukking 'Wie niet horen wil moet voelen'. Dan stel ik me slechte mensen voor die hun kinders een pak rammel geven onder het mom van de pedagogische tik.
Maar gisteren besloot ik ze toch eens toe te passen, enkel de uitdrukking weliswaar, niet het pak rammel.
Het is zo dat ochtenden hier soms nogal stresserend verlopen, aankleden dat gaat niet zo vlot. Mijn oudste dochter die weet immers heel goed wat ze wil en vooral wat ze niet wil. Het begon zo een vier jaar geleden met een voorliefde voor trainingsbroeken, en toen waren het rokjes, en toen alles behalve rokjes. En sedert een jaar of zo zijn het de skinny jeansen. En dat skinny is nogal letterlijk te nemen, het liefst draagt ze een jeans van 2 maten te klein.
Maar in de zomer, dan wordt alles hier wat relaxter, want van zodra ze met blote benen en in sandalen naar school kan, is ze veel minder veeleisend en is elk lapje stof wel goed.
Maar daar zit net het probleem. Mijn dochter die weet namelijk heel goed dat de lente begonnen is, de sandalen zijn ook al van onder het stof gehaald, alleen vindt haar moeder het nog steeds geen blote benen weer.
Tot gisteren morgen dus, ik had geen zin in de zoveelste discussie en besloot dan maar dat ze moest voelen hoe vreselijk koud het kan zijn op 15 mei.
Maar u raadt het al, ze heeft niets gevoeld, ze vond het ideaal sandalenweer. De enige die iets gevoeld heeft, ben ikzelf. Het schaamrood stond op mijn wangen toen ik haar 's avonds tussen twee stormen door ging afhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten