Kinders krijgen daar word je soms zo zot van en dan
lijkt de logica uit je leven te verdwijnen. Ik zie het bij mezelf en ik zie het
bij anderen.
Er is dat heimelijke verlangen tot ze een klein
beetje groter zijn en iets beter gebruik kunnen maken van ledematen en andere
lichaamsdelen. Dat stak de kop op als ik met die lompe maxi-cosi liep te
zeulen of 17 keer per nacht
opstond om een tuut in een babymond te stoppen. En daarna als ik in
een béchamelsaus stond te roeren en aan de andere kant van het huis klonk: ‘Mamaaaa,
ik hebbb gedaaaaan’.
Maar dan is het zover en kan ik die lompe maxi - cosi op ebay
zwieren of de buggy aan mijn collega verpatsen en dan word ik daar zowaar
droevig van. Omdat het toch veel te rap gaat.
Waar is mijn gezond verstand van vroeger?
Met het badwater weggegooid... En het gaat elk jaar sneller. Zo ben je nog aan het puffen, zo zijn ze 18...
BeantwoordenVerwijderenEn zó ben je terug met een maxi-cosi aan het sleuren, tutjes aan het offreren en papflessen aan het vullen en klinkt bij de bechamelsaus van de andere kant van de living: "Ooomaaaa, ik heb gedààààn'"
BeantwoordenVerwijderen