Het bureaubladklasseersysteem

Vandaag was opruimdag op het werk. Niet fysiek, dat is te lastig, maar virtueel, op mijn computer.

Het was nodig, broodnodig. Als je computers zou kunnen vergelijken met huizen, dan zou die van mij het huis van de familie Flodder in het kwadraat zijn.  Ja, ik heb dat geleerd, mapjes maken en zo, ik ben immers geslaagd voor het examen informatica in het derde middelbaar.

Maar ik doe dat niet, ik zet alles op mijn bureaublad. Al drie jaar lang, dat is gemakkelijk en gaat snel. Dus dat was daar een boeltje, er was zelfs letterlijk geen plaats meer op het bureaublad en mijn nota's lagen in laagjes over elkaar. Fout dus.

Maar nog erger was het gesteld met mijn mailbox. Ik vond dat een handig klassementsysteem. En mails wegsmijten, dat doe ik zelden. Het zou de eerste keer niet zijn dat een collega doet alsof ze van niets weet en ik met een verpletterende mail kan bewijzen dat ze het toch zou moeten weten, zo ben ik wel natuurlijk.

Maar mijn mailbox die vond dat niet meer leuk en dacht me een koekje van eigen deeg te bakken, zoals dat zo schoon wordt uitgedrukt.  Ik kreeg een heel onbehaaglijk en misselijkmakend gevoel deze morgen toen ik mijn macbook aanzette en het bericht kreeg dat ik 738 nieuwe e-mails had, die één voor een sijpelden... en me heel bekend voorkwamen. Mijn macbook had  namelijk beslist me een deeltje mails nogmaals te sturen, kwestie van me voldoende werk te bezorgen.

Maar wel een truc die werkte, want na de verplichtingen van deze morgen heb ik me eraan gezet, aan de opkuis. Ik ben begonnen met het bureaublad, en schoon dat dat geworden is, ik heb zowaar mijn dochters terug ontdekt achter al die documenten, weliswaar zoals ze er drie jaar geleden uitzagen.