De onderkant

Mijn integratie in Lokeren city, dat gaat met ups en downs. Zo af en toe word ik nog eens geconfronteerd met de onderkant van Lokeren, een onderkant die trouwens hoogstwaarschijnlijk ook aanwezig is in Dworp, Erps-Kwerps of misschien zelfs Gent.

Het was vorige week immers nog eens volksraadpleging. Een volksraadpleging van vaders en moeders met kinderen die naar school gaan en elke vakantie dus met een grote uitdaging geconfronteerd worden: "Wat doe ik met die kinders als ik ga werken? ". Nu, in Lokeren was dat tot nog toe niet zo moeilijk. Er bestond een fantastische buitenschoolse opvang, midden in een bos met fantastische mensen die voor je kinders zorgden voor praktisch geen geld.

Er waren ook een paar mankementjes aan die opvang natuurlijk, die was erg gegeerd en aangezien er één of andere wet bestaat die zegt dat elke koter minimum 4 vierkante meter nodig heeft, zat dat soms nogal rap vol en kon het gebeuren dat je kindje niet meer welkom was.

Ik kwam dat geregeld wel eens tegen, want inschrijven dat gebeurde steevast te laat. Een ander mankementje was dat dat inschrijven via internet moest gebeuren. En je kunt je al voorstellen hoe dat vorig jaar ging. Op een bepaalde woensdag in mei om 18h30 zat de helft van Lokeren aan zijn computer op dat knopje 'inschrijven' te klikken... maar dat ging dus niet, want het systeem sloeg tilt.

Ontevredenheid alom dus bij heel wat Lokeraars. Maar die ontevredenheid was niet de reden waarom de volksraadpleging doorging. Neen, het was serieuzer, het opvanggebouw, dat sloot volledig, en dus werd Lokeren en zijn brave inwoners ineens geconfronteerd met heel wat kindjes die niet wisten waar heen in juli en augustus.

De stad had haar best gedaan, in allerijl werd een nieuw plaatsje gezocht en werden wij uitgenodigd om die boel eens te bespreken.

En wat ik toen zag, dat maakte me een beetje misselijk. Nog een chance dat het geen tomatenseizoen is, want de arme schepen en haar ambtenaren vooraan werden niet gespaard.  Ze had haar uiteenzetting nog niet beëindigd of het geroep begon: 'Dat het toch godgeklaagd is dat er te weinig opvangplaatsen zijn en wat ze nu moeten doen met hun kinders en dat het toch altijd hetzelfde is '. Eén voor één passeerden ze, de meneren en madammen die niet op hun mondje gevallen waren, maar afkwamen met een verhaal over congé die nog niet of juist net wel vast lag, maar alleszins voor problemen zorgde.

Ik begreep het allemaal niet, moesten wij nu boos zijn op mevrouw de schepen omdat het grote vakantie was en wij moesten gaan werken? Als je aan kinderen begint, weet je toch wel dat je daar 18 jaar lang voor zal moeten zorgen, op elk moment, ook in juli en augustus. En oké, dat is eens puzzelen, maar daar ga je nu toch de schepen van kinderopvang niet de schuld van geven!

Iemand opteerde zelfs dat ze de sporthal dan maar moesten openstellen. En ik stelde me al voor hoe ik aan mijn driejarige zou uitleggen: 'Liefste Maudje, nu is het grote vakantie en mag je elke dag naar de sporthal. Leuk hé, hier heb je toch naar verlangd?'

Het werd alleen maar grimmiger. En toen begon de discussie dat het toch mensonterend was dat er soms kinders naar de opvang gaan van onderwijzers die gewoon eens een dagje rust willen, of van ouders die wel congé zouden kunnen pakken, maar het niet willen. Hoe harder het statement, hoe groter het applaus dat erop volgde.

En toen er stemmen begonnen opgaan om opvang te weigeren aan niet-werkend mensen en er geopteerd werd om wel opvang toe te staan aan kinders wiens ouders chemotherapie krijgen, ben ik vertrokken.  Op mijn lippen lag wel nog de vraag of 'hoofdpijn' dan ook een goede reden was.

Bah.