#wijvenweek: Superwijf

Nog erger dan de cupcake-bakkende moeders, zijn moeders die cupcakes bakken met kinderen. Erg, in die zin dat ze me onzeker maken, me nog eens met de neus op de feiten drukken dat ik nog lang geen onderscheiding haal op het moederschapsdiploma.

Ik vind dat immers echt niet leuk, met de nadruk op écht niét, bakken met kinderen. Cupcakes bakken op zich vind ik al een gans gedoe, en dan vooral de afwas achteraf. Laat staan dat ik het fijn vind als kinderen het nog eens tien maal zo erg maken.  O ja, ik heb dat al geprobeerd maar dan stuit ik telkens op het feit dat cupcakes bakken nu éénmaal geen kinderactiviteit is. Wat kunnen die kinders nu meer doen dan een beker suiker die ik zelf heb afgemeten bij een portie bloem gieten en daar dan wat in roeren? Langer dan twee minuten kan ik ze daar heus niet mee bezighouden. Het deeg in de vormpjes gieten dat lukt nog voor een vijfjarige al moet ik me dan wel tevreden stellen met misvormde gebakjes en een plakvloer. Resultaat was dus bij elke poging, gefrustreerde kinderen en een ambetante en vooral ontgoochelde moeder. Weer die onderscheiding niet gehaald.

Maar vandaag had ik een andere ingeving en besloot ik nog eens de kinderen bij mijn keukenactiviteiten te betrekken. Ik schilde enkele bananen, appelsienen, appels en peren en drie kwartier later had ik een lekkere fruitsla, vrolijke zelfvoldane kinderen en een moeder die zeker een vierde van de Standaard had gelezen.

En al zeg ik het zelf, een moeder met een tijdelijk grote onderscheiding.

Of laten we het eens aan Sonja Kimpen vragen?

Vettige gesuikerde cupcakes versus (lichtbruine) fruitsla: 0-1