Luis

Het moest er eens van komen, ik kon niet blijven opgelucht ademhalen nadat ik door de haren van mijn kinders had gewoeld op bevel van de school. Ooit moesten die luizen ook eens in de blonde lokken van mijn kinders zitten. Vrijdag dus.

Hoewel ik dacht dat het tijdperk van luizen-gelijk-aan-vuil afgesloten was, leek het toch alsof ik met een vreselijk gênant probleem werd geconfronteerd. Bij het afhalen van mijn dochter werd ik met een begripvolle blik in een hoekje getrokken en toen kwam de volgende zin, fluisterend: 'We hebben gecontroleerd en jouw kind heeft, euh, ja, ze heeft luizen.'

Waarop ik vrolijk maar blijkbaar te luid antwoordde dat we dat wel eens gingen aanpakken, en op een erg medelevende blik werd getrakteerd.

Maar bon, eenmaal de schoolpoort verlaten en ik de planning van de avond overliep, werd de vrolijkheid overmeesterd door diep gezucht. Het waren niet die luizen in dat haar en dat wassen met speciale shampoos en lotions die me de avondmoed ontnamen. En ook niet het kammen en nog eens kammen en nog eens kammen, neen daar zou ik wel iets avontuurlijks van maken. Het waren die randvoorwaarden bij de reguliere luizenaanpak die me deden zuchten. Zijnde wassen, alles wassen wat maar enigszins in aanraking kan gekomen zijn met een verdwaalde luis: dekbedden, inclusief die van haar zus en onszelf, handdoeken, kussens, mutsen, sjaals, vesten,  en vooral de zetelovertrekken.

We hebben een keer die zetel uit haar overtrek gehaald en ik ben er nog altijd niet goed van, de zetel zelf trouwens ook niet.

Maar bon, de week is ver gevorderd en quasi alles hier in huis heeft een toertje gemaakt in de wasmachien, behalve de zetelovertrekken.

En nu maar hopen dat daar geen verdwaald beest in zit. Als u mij de komende week ziet krabben, u weet dus waarom.