Scouzone

Er is een tijd voor alles. Ooit komt er een dag dat ik geen minirok meer kan dragen. Laten we hopen dat ik het besef als de dag er is en laten we vooral hopen dat die dag nog niet gepasseerd is.

Zo blijkt ook het aanwezig zijn op lokale fuiven leeftijdsgebonden. We moeten eerlijk zijn, die scoutsfuif in Poperinge, dat was groots en dat doe je op een bepaalde manier heel veel oneer aan door het te bestempelen als een lokale fuif, of tenminste dat dachten wij.

Want toen we daar zo zaterdag stonden met ons drietjes in die grote hangar, omringd door jong volk, dat soms niet eens de helft van onze respectabele leeftijd had bereikt, voelden we ons zelfs even ongemakkelijk.

Dat was vreemd, want een jaar geleden, was dat niet zo.

Dan hoorden we op die fuif, samen met minstens vijftien andere leeftijdsgenoten die hetzelfde dachten. Over samenhorigheid gesproken. Maar nu dus niet, we bestelden na elk pintje braaf een spuitwater en om twaalf uur kropen we braaf in ons bed.

Ergens tussen nu en vorig jaar, was het gebeurd, het onomkeerbare moment van ‘te oud worden voor Scouzone’.

En nu denken we vol weemoed terug aan die periode dat we zelfs nog zo fris waren dat we op de affiche prijkten.

Er is een tijd voor alles.

Misschien is het nu tijd voor aan andere affiche?