Kookmama

In de rubriek wie-heeft-er-dat-in-godsnaam-uitgevonden wil ik het eens hebben over het woord 'kookmama'. Bij nader inzien is het waarschijnlijk het meest afschuwelijke woord dat ik ken.

Het zat zo, vrijdag gingen ze koken met de derde kleuterklas en koken met kleuters, dat kan dan wel plezant zijn, maar dat is ook druk en dan is een helpend handje welkom. En dus ging ik, onder zware druk van mijn dochter, dat handje helpen.

Ik moet eerlijk zijn, ik vond het niet het meest fantastische van mijn dag. Die kleuters natuurlijk wel, daar amuseerde ik me rot mee. Chocoladesaus maken en lepels aflikken en de onnozelaar uithangen met vijfjarigen, dat is plezant. Ik heb ook niet voor niets ooit les gegeven aan kleuterleidsters in spe. Ervaringsgericht onderwijs, dat moet je me niet uitleggen. Er werd geroken en gevoeld, er werden vingers en volledige kommen afgelikt.

Maar tot daar het leuke deel. Het minder leuke deel, dat waren die andere helpende handjes. Die handjes die keken me wat bevreemdend aan. 'Tiens, ben jij ook een kookmama, een nieuwe dan, wij zijn al drie jaar kookmama'.

Echt waar, ik werd zowaar misselijk toen ik het  bewuste K-woord hoorde... Maar het werd nog erger, terwijl de 'kookmama's' me heel droog wezen op de gevaren van keukenmessen in combinatie met kleuters, meldden ze fier en met enige pretentie dat ze ook 'zwemmama' zijn en één ervan is zelfs ook 'fruitmama'.

En daar liep het mis, want in plaats van hen te bewonderen voor dit engagement, negeerde ik hun gestoef en negeerde ik eigenlijk de rest van gans hun uitleg aangezien ik liever komkommergezichtjes maakte aan een tafeltje verderop.

Het is niet meer goedgekomen tussen mezelve en de kookmama's, ik hoor duidelijk niet bij de groep.

Maar bon, niet erg, ik wil dan ook geen 'kookmama' zijn, en al helemaal geen 'fruitmama'

Ik ben Ayko's mama en Mauds mama en daar stopt het, echt waar.