Kindergeluk

Het feestweekend zit erop. Feest omdat mijn dochter er zes geworden is, stel je voor.

Soms lees en hoor ik dingen en denk ik: 'Oei'. Zoals al die keren dat ik lees over koppels die beslissen klaar te zijn voor het ouderschap. Dat heb ik niet, dat gevoel van klaar zijn, nooit gehad. Het bedje stond klaar en na negen maand in de buik was mijn dochter klaar om op de wereld te komen en daar stopt het.

Of die keren dat ik lees 'dat een kind hun leven compleet maakt'. Ik heb er geen idee van wat dat is een compleet leven en ik betwijfel ten zeerste of het mijne compleet is of ooit zal zijn. Het lijkt me ook wat saai, eigenlijk.

En al die kinders die het ultieme geluk zijn. Ook dat doet me vaak twijfelen aan mijn moederschapscapaciteiten. Ja, ik ben gelukkig. En mijn kinders maken me gelukkig maar daarvoor was ik ook best gelukkig en ik geloof dat ik ook zonder hen best gelukkig zou zijn.

Plezant is het wel, al zes jaar lang. Alle keren dat ze me doen lachen en beseffen dat al de rest de boom in kan, ook het werk en de megabelangrijke klotedossiers. Maar ook alle keren dat ze me doen wenen. Soms kan ik blèten van contentement, gewoon door hen met nat haar en in frisse pyjamaatjes in een zetel te zien zitten.

Maar wat ik vooral heb, al zes jaar lang, is goesting. Goesting om bij hen te zijn.

En ik kijk gewoon uit, naar elk moment, elk verhaal, elk gesprek met hen dat nog gaat komen.