Ik zag een voorstelling in het kader van de Zomer van Antwerpen en ik vond het slecht, maar echt, erg slecht. Ik zou ook kunnen zeggen 'ik snapte het niet' of 'het was te hoog gegrepen voor mijn intellectueel niveau' maar dit doet niets af aan het feit dat ik het slecht vond.
En dus zat ik te schuifelen op mijn stoel en keek ik wat rond. En ik zag nog mensen die het slecht vonden. Ik zag mensen met hun ogen draaien, met hun blackberry spelen en met hun lief fluisteren. En opeens vond ik dat zo absurd dat slechte optreden en die verveelde mensen dat ik de slappe lach kreeg. Zo een slappe lach als in het middelbaar, waarbij je keihard je best doet om geen geluid te maken maar waarbij gans je lichaam gaat schokken. En het slechte optreden ging verder, zonder geluid en zonder lawaai, maar met een schokkende vrouw in het publiek.
En toen keek die madam voor me achterom en sprong het slappelach-virus ook op haar over.
En dat wist ik nog van uit mijn middelbare studententijd, met twee de slappe lach hebben, dat is fataal, dat gaat niet meer over.
En dus begon ik te denken aan de triestige dingen in het leven en soms hielp dit even en kon ik stoppen met schokken maar dan keek de madam weer mijn richting uit en begon het opnieuw.
Een half uur lang heb ik geschud en mijn gezicht verborgen in mijn sjaal.
En mijn lief... die draaide een keer met zijn ogen.
Wat leuk, ik zie het zo voor me
BeantwoordenVerwijderenIk heb net hetzelfde voorgehad tijdens de film 'The tree of life'. Maar toen zijn er 3 koppels voor het einde ook weggegaan.
BeantwoordenVerwijderenIk krijg zelfs de slappe lach met dit te lezen, ben blij dat ik niet in de zaal zat.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk. Toch nog waar voor je geld dan.
BeantwoordenVerwijderen