Wat een stofzuiger niet kan

Af en toe heb ik dat eens, dat 'is-dat-nu-mijn-leven-gevoel'. Niet toevallig steekt het vaak de kop op het eerste weekend van juli. Zo ook dit jaar. Het begon toen ik donderdagochtend naar een vergadering in Leuven spoorde en de trein deelde met een duizendtal enthousiaste Werchtergangers. Ik luisterde naar boeiende en minder boeiende gesprekken  en hoopte ondertussen dat de trein niet al te veel vertraging had.... zodat ik niet al te laat zou toekomen. En vooral dat ik weer op tijd zou kunnen vertrekken  zodat mijn kinders niet al te laat in die opvang moesten blijven.

En vrijdag was mijn vrije dag en de eerste soldendag en vond ondergetekende er niets beter op dan een stofzuiger te gaan kopen. Ergens wist ik wel dat dit me niet blij zou maken, zo de eerste soldendag in een Van Den Borre binnenstappen. Als je dan toch een winkel binnenstapt, de eerste juli, zou het op zijn minst een schoenwinkel moeten zijn. Maar mijn huis was vuil en mijn stofzuiger was kapot. En dus vergeleek ik prijzen van Mieles en Dysons, met en zonder zak en smeerde het verkoopsmens me nog een garantie aan van 50 euro die ik eigenlijk absoluut niet wou.

Een uur later was ik terug thuis, met de stofzuiger en met een loodzwaar gevoel. Is het dat nu, dat leven van mij?
En normaal gezien gaat dat wel vlug over, dat weet ik wel, maar gans het weekend vergezelde het mij... Geen Miele-stofzuiger die het kan wegzuigen.