Kinderland

Een blog van T.

Ik ben opgegroeid in een wijk, en aan de zoom van die wijk was een kleuterschooltje. Het is er nog altijd. Kinderland heet het. Ik leerde er behalve tekeningen van Plons inkleuren ook een paar van mijn beste vrienden kennen. Eén daarvan is J, een crème van een kerel. Beresterk, hondstrouw en een hart van goudgebakken koekenbrood.

Al van toen we kleuters waren, trokken we samen op, want mijn tuin was zowat de zandbak van alles uit de buurt wat jong was en een sponsen broekje droeg. Basketten, bomen klimmen, schietlappen maken, en veel lachen. Een jeugd om duimen en vingers van af te likken.

J kwam vaak bij ons over de vloer, en niet alleen om te spelen. Een glas water, een vieruurtje, een warm avondmaal, een nachtje slapen. We hadden broers kunnen zijn. Want J kwam uit een ander gezin, uit een ander huis dan het mijne. Hoe anders zou ik pas later beseffen. Alcohol, problemen op school, ongeluk. Veel ongeluk. Het leven was hard voor J. Hij verloor als kind zijn grote broer, als tiener zijn moeder en als adolescent zijn vader. Negenentwintig is hij nu, net als ik.

Ik heb ongelooflijk veel mooie herinneringen aan J. Aan die keer dat we met mijn vader naar het circus gingen kijken en achteraf een cola kregen. Aan samen naar de judotraining gaan en plannen smeden voor de scoutsdropping. Aan al die keren dat we samen van Leuven naar Poperinge reden op vrijdagnamiddag. Aan dat ene moment toen hij nauwelijks honderd meter van dat idyllische Kinderland, midden op straat, zijn auto achterliet om me vast te pakken. Die nacht was K, zijn maat, zijn voorbeeld gestorven. Weeral ongeluk.

Maar J was te sterk om het hoofd te laten hangen en bouwde met zijn blote handen een prachtig leven voor zichzelf. Hij haalde een diploma en vond een vaste job. Kocht zich als negentienjarige een BMW waar iedereen toch een beetje jaloers op was. Hij leerde een lief meisje kennen en het werd zijn vrouw. Ze vonden samen een huis. Ze kregen een wolk van een dochter.

Vorige week viel er nog meer goed nieuws in de bus: J en K gaan trouwen! Ik had trots, maar ook een dikke brok spijt in mijn keel toen ik het las. Want ik kan niet naar hun huwelijksfeest komen. Onmogelijk. De hele maand weg in het buitenland.

Gisterenavond belde ik J om hem dat te zeggen. En de teleurstelling in zijn stem was geen partij voor de spijt in de mijne. En dat deed pijn. Veel pijn. ’t Is gedaan met Kinderland, godverdomme. Welcome to the real world.