Zwangere arrogantie

Het was weer van dat, de trein was op zijn weg naar Antwerpen een wagonnetje verloren waardoor we het met drie in plaats van 9 wagons moesten doen. En dus zaten we gezellig opeengeprakt.

Maar ik had plaats want ik was een beetje te vroeg en kon vertrekken uit Centraal. Maar die van Berchem, die hadden minder chance en keken toe hoe wij zaten.

En toen merkte ik een zwangere vrouw op, daar zo in het gangetje, geklemd tussen twee zwetende mannen. Voor zwangere vrouwen moet je opstaan, maar niemand deed dat, dus werd ik weer eens bevangen door een onmetelijk verantwoordelijkheidsgevoel en stond ik op. 

Ik waarschuwde de pubers naast me dat het vrijgekomen zitje niet voor hen bedoeld was en liep naar de zwangere vrouw. Maar de zwangere vrouw wilde niet zitten, ook niet na herhaaldelijk aandringen, ze bleef liever staan. 

Een beetje dom volgens mij. Maar daar stond ik dus met mijn onmetelijk verantwoordelijkheidsgevoel, een arrogante zwangere vrouw voor mij en twee gniffelende pubers achter mij.

Zwangere vrouwen die niet willen zitten dat is niet goed, dat is zelfs nefast voor de collega-zwangere vrouwen.

Want zij zijn de reden waarom ik in het vervolg heel misschien twee keer ga nadenken voor ik mijn zitje op de trein afsta aan een zwangere vrouw.