Boos

Ik ben boos geworden op het werk. Ik word niet vaak boos op het werk. Ik vind werk dan ook geen plaats om boos te worden, 't is maar werk hé.

Dus maak ik me niet vaak druk, ook niet als ik door regen, sneeuw en wind naar een godvergeten gat in Wallonië spoor om daar te horen dat de vergadering is afgelast. Of ook niet als een collega het verkeerde papiertje in een envelop steekt en ik daardoor een project en heel veel centjes misloop.  Misschien dat ik dan wel eens vloek of luid brul, maar dan alleen, in het toilet of zo, als niemand het hoort.

Maar in bijzijn van de collega's ben ik terug de professionaliteit zelve...behalve vandaag.

Reden voor die enorme boosheid was het verdwijnen van mijn soep in de vuilnisbak... terwijl er niets mis was met mijn soep. Ik had hem 's morgens in de frigo gezet en tegen 12 uur vond ik mijn potje leeg terug in de pompbak.

Reden daarvoor was de intensieve poetsbeurt van de frigo.

U kent dat wel van die werkfrigo's, die zijn van niemand en dus voelt niemand zich echt verantwoordelijk voor de properheid ervan. Tot het een beetje uit de hand loopt, want er wordt al eens iets gemorst, ook in werkfrigo's. Of iemand laat al eens het deurtje open staan. En wie moet het katje dan geselen, inderdaad ... de dames en heren van de administratie, want administratie dat staat al vlug eens voor 'vanalles en nog wat'.

En ik weet wel, dat dat niet eerlijk is en ik heb begrip voor hun frustratie, er stonden redelijk wat beschimmelde potjes in de frigodeur. Maar niet mijn soep, die was vers... en lekker... en mocht zeker niet weggegooid worden.

Die soep, die kwam trouwens  van mijn ma. Mijn ma woont 150 km verder en ik krijg zo éénmaal per jaar een potje soep van mijn ma. U begrijpt mijn boosheid, beste lezer.

Gelukkig ben ik vlug ook weer vrolijk, na een boze bui, met dank aan de madam van de administratie.