Onderschat

Ik heb een paar keer in mijn arm geknepen, om zeker te zijn dat ik niet droomde en dat die kinderen op de achterbank wel degelijk de mijne waren. 

Want ze waren zo braaf en rustig,  ze sliepen of ze tekenden zonder met stiften naar elkaar te gooien, ze aten zonder al teveel te smossen en zaten zo rustig en kalm te luisteren naar Peter en de Wolf.

Ik geef toe, ik had mijn kinderen na onze laatste autoreis een beetje onderschat als het op stilzitten-op-de-achterbank aankwam. En zeker nu we niet van die kleine dvd-spelerkes hadden, want we vinden dat decadent die machientjes en voor verwende kindjes… vooral als we ze zelf zouden moeten kopen en niet in bruikleen krijgen van mijn schoonbroer. 

Mijn schoonbroer moest dezelfde 900 km afleggen met zijn bengels en dus moesten wij het zien te redden met Peter en de Wolf. En dat ging zo goed en zeg nu zelf: ken je iets nog meer pedagogisch verantwoord als Peter en de Wolf? Mijn tweejarige kan na 8 uur autozitten zelfs de fagot van de hobo onderscheiden.