Eduardo belde en als Eduardo belt ken ik het woord ‘neen’ niet meer. Of ik niet mee wou gaan eten, want als telefoons, mails en goed gebouwde dossiers niets uithalen moeten we het grof geschut bovenhalen, een lobby-etentje dus. Of gaan eten om je goesting te krijgen.
Dat is niet zo nieuw, ik heb dat al gedaan, maar alleen met mijn lief. En nu is het met een boel belangrijke meneren die vanalles beslissen. Dit betekent dat de vestimentaire code dus ook iets belangrijker is dan bij een tête-à-tête met mijn lief.
Maar dat is het probleem, wat doe je aan op zo een etentje… een mantelpakje, right. Maar dat heb ik niet, ik heb jeans, veel jeans, van skinny tot flare, en ik heb vrolijke kleedjes en een paar little black dresses, maar dus geen mantelpakje.
Misschien ga ik toch voor dat zwarte jurkje, maar dan niet met mijn rode pumps en rode lippenstift maar met een gewone klassieke neutrale bot. Maar die botten, dat zijn van die goedkope, plastieken waarvan een geoefend oog zoals dat van mijn schoenenenanderekwestiescollega meteen ziet dat ze maar 12 euro hebben gekost. Zouden die belangrijke meneren geoefende ogen hebben? En kun je eigenlijk je goesting krijgen met botten van 12 euro?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten