Autumn in Paris

Ik zat in Parijs de voorbije dagen, voor een vergadering. Eigenlijk sta ik rapper in Parijs dan bij mijn moeder, bedacht ik gisteren op de TGV.

Nu vind ik dat wel leuk, naar Parijs gaan. Dan kan ik nog eens de actrice in mij naar boven halen en een rolletje spelen, dat van Parisienne in dit geval of carrièrrevrouw-die-elke-grootstad-kent.

Ik besloot dat, indien ik in deze rol wou blijven, ik uiteraard de juiste schoenen moest aantrekken maar er vooral ook heel zelfzeker moest uitzien. En daar hoort kijken op een metroplan dus niet bij. En dus leerde ik in de TGV zowel het reguliere stadsplan als de verschillende metroroutes van buiten.

En het ging redelijk vlot, in mijn rolletje van zelfbewuste Parisienne die de stad als haar broekzak kent. Tot ik bovenkwam uit het ondergrondse metronet... Een metrokaartje ziet er immers altijd veel eenvoudiger uit dan de echte wereld. En de meeste metrostations hebben heel wat uitgangen, dat had ik niet voorzien.

Maar toch weigerde ik mijn kaart boven te halen en stapte ik verbeten door, en door, en door. Ik was zeker dat de Rue de Bercy wel ergens een zijstraatje zou zijn. Maar de Rue de Bercy was niet te vinden en ik heb uiteindelijk moeten beseffen dat ik gans Parijs aan het doorstappen was op ongemakkelijke schoenen.

Er zat niets anders op dan de kaart uit mijn tas te halen. En dat was niet genoeg, ik moest zelfs de weg vragen en op het einde van de rit heb ik zelfs heel hard moeten lopen om op tijd te zijn. Niet echt zoals een echte Parisienne dat doet.